Hint:

Hint: This amazing landscape is located in Podos island, which combines the glorious historical past, with the beautiful ''now''. Rodos is also famous of the ''Old City'' (Palia Poli) with the Castle!

Φίλε αναγνώστη:

Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες αυτού του blog. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για τυχόντα ορθογραφικά λάθη. Kάποια άρθρα αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις. Σας ευχαριστώ! Θα μπορούσατε να βοηθήσετε κι εσείς:

You could help, too: The "I AM GREEK AND I WANT ΤΟ GO HOME" movement is independent. We need your voluntary support. What does that mean? It means that even a mention of the page via email would be enough. You could also send the link to our pages to all your contacts in your Facebook account or in your personal email address book. For more infos please click at www.iamgreek.gr

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Φίλε Ευρωπαίε... σε μισώ


 Εδώ και 2 περίπου χρόνια, λέτε ότι δεν έχουμε λεφτά. Εδώ και πολλές δεκαετίες λέτε οτι είμαστε από τις διεστραμμένες χώρες του κόσμου. Αυτό που πονάει, εμένα και όλους τους Έλληνες, είναι πως αυτά είναι όλα σχεδόν αλήθεια. Η νοοτροπία μας είναι κάπως διαφορετική από τις υπόλοιπες ''πολιτισμένες'' των Ευρωπαίων. Αλλά, αυτό που φταίει περισσότερο απ' όλα είναι η κυβερνήσεις, η οποίες εδώ και 4 δεκαετίες έχουν πάρει κληρονομικό χαρακτήρα.

Δυστυχώς, η έμμεση δημοκρατία προβλέπει την επίσης έμμεση εκπροσώπηση των θελημάτων του λαού. Όμως, όταν τα αιτήματα μας περάσουν από το πεδία ''βουλευτές /πολιτικοί'', αλλάζουν όλα. Όχι μόνο διαστρεβλώνονται, αλλά και πολλές φορές δεν περνούν στη πράξη. Και το άδικο είναι ότι από την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της κάθε κυβέρνησης, φαίνεται η εικόνα που έχει κάποια χώρα.

Λοιπόν κακόμοιρο, Ευρωπαϊκό ανθρωπάκι δεν έχεις ιστορία. Βγάλε τον σκασμό επιτέλους και πάψε να κατηγορείς την Ελλάδα. Εντάξει, δεν έχουμε λεφτά. Το καταλαβαίνουμε περισσότερο από τον καθένα σας. Εσύ που έχεις τα λεφτά βοήθα και μην κάνεις κόνξες γιατί στο τέλος εσύ θα φας το αγγούρι. Ιδιαίτερα εσύ Γερμανέ, μην ανοίγεις πολέμους. Η ιστορία σου έχει δείξει, οτι σε κάθε πόλεμο που έχεις ανοίξει με το στανιό, εσύ είσαι ο τελικός χαμένος. Κατάλαβέ το επιτέλους!

Τώρα θα μου πεις ότι το παρόν είναι αυτό που μετράει. Και θα συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά πρόσεξε κάτι. Χωρίς παρελθόν, μέλλον δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά χωρίς αρχή, δεν υπάρχει συνέχεια ή και τέλος ακόμη. Αν δεν ήμασταν εμείς, δεν θα είχατε γλώσσα για να μας κατηγορήσετε, δεν θα είχατε επιστήμες για να αναδειχτείτε σε κάτι ''ανώτερο'' από εμάς. Θέλω να σου πω φίλε Ευρωπαίε, πως χωρίς εμάς, θα έψαχνες στα δέντρα φρούτα και ρίζες, φωνάζοντας ''χούμπα-χούμπα''
Δεν μας συγχωρώ. Εδώ και πολλές δεκαετίες, εμείς οι Έλληνες, αναζητούσαμε λιγότερη δουλειά, με περισσότερα χρήματα. Και μας ήρθε ''μπούμερανγκ'' Μας χτύπησε με το χειρότερο τρόπο. Αλλά βλέπεις κάνουμε ό,τι μπορούμε. Πεινάμε, απολυόμαστε κάθε τρις και λίγο και ντροπιαζόμαστε. Ξέρεις κάτι; Είμαστε ο λαός που δουλεύει τις περισσότερες ώρες την εβδομάδα. Κι εσύ που δουλεύεις λιγότερο κοροϊδεύεις. Ελπίζω κάποια μέρα να νιώσεις πώς είναι να ξεφτιλίζεσαι. Το ελπίζω με όλη μου τη ψυχή.

Με πολύ μίσος και οργή,

ένας αντί-φαν σου

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Παράξενες αλήθειες για το ανθρώπινο σώμα

 
- Ξεχνάμε το 80% από ότι μαθαίνουμε κάθε μέρα
- Η Marilyn Monroe είχε 6 δάχτυλα στο ένα της πόδι
- Υπάρχουν πιο πολλοί ζωντανοί οργανισμοί πάνω στο ανθρώπινο δέρμα απ’ ότι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη!
- Όσο μεγαλώνουμε το χρώμα των ματιών μας γίνεται πιο ανοιχτό
- Το 7% των Αμερικανών παραδέχονται ότι δεν πλένουν το σώμα τους… ποτέ!!
- Το 1/4 των κόκαλων στο ανθρώπινο σώμα βρίσκεται στα πόδια
- Τα ανθρώπινα δόντια είναι σκληρά σαν πραγματικές πέτρες
- Οι αρτηρίες και οι φλέβες που περιβάλλουν τον εγκέφαλο καλούνται “Κύκλος του Willis”, γιατί μοιάζουν με ανθρωπάκι γραμμή με μεγάλο κεφάλι
- Κάθε χρόνο 2700 ασθενείς πάνε σπίτι τους μετά από χειρουργείο με μεταλλικά εργαλεία, σφουγγάρια και άλλα αντικείμενα ξεχασμένα μέσα τους! Το 2000 μόνο πέθαναν 57 άτομα από τέτοια λάθη.
- Η καινούρια μόδα στην Ολλανδία: Μικροσκοπικά κοσμήματα εμφυτεύονται κατευθείαν στο… μάτι
- Η μύτη και τα αυτιά δεν σταματάνε ποτέ να μεγαλώνουν
- Όπως τα δαχτυλικά αποτυπώματα, έτσι και το αποτύπωμα της… γλώσσας είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο
- Ο μέσος άνθρωπος βλέπει πάνω από 1460 όνειρα τον χρόνο
- Τα κόκαλα των μηρών είναι πιο δυνατά από το τσιμέντο(!) ....
- Οι άντρες παθαίνουν λόξιγκα περισσότερες φορές από τις γυναίκες
- Οι άντρες μπορούν να διαβάζουν μικρότερα γράμματα από τις γυναίκες, ενώ οι γυναίκες ακούνε καλύτερα από τους άνδρες
- Φορώντας ακουστικά για μία ώρα αυξάνεις τα βακτηρίδια στο αυτί σου κατά 700(!) φορές
- Οι αστροναύτες δεν μπορούν να… ρευτούν στο διάστημα, επειδή δεν υπάρχει βαρύτητα για να διαχωρίσει τα υγρά από τα αέρια στο στομάχι

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Μια Ελληνίδα μέσα στη λίστα του ''Fortune'' με τις 10 πιο ανερχόμενες γυναίκες στον κόσμο

Η 46χρονη Αγγελική Φράγκου, πρόεδρος της "Navios" συμπεριλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση του περιοδικού "Fortunes", κατακτώντας την 10η θέση στη κατηγορία με τις 10 πιο ανερχόμενες γυναίκες στο κόσμο



Την 10η θέση στην ετήσια έκθεση του περιοδικού "Fortune", στην κατηγορία "10 global women on the rise", κατέχει για πρώτη φορά μία Ελληνίδα, η Αγγελική Φράγκου, όπως αναφέρει ο "Εθνικός Κήρυκας".

Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου της "Navios", η κυρία Φράγκου, σύμφωνα με το "Fortune", παράτησε το 2004 τη θέση της στη Γουόλ Στριτ και σε λιγότερο από έναν χρόνο συγκέντρωσε 200 εκατομμύρια δολάρια και εξαγόρασε την ναυτιλιακή εταιρεία "Navios". Εισήλθε δυναμικά στο Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης, όταν ένα χρόνο μετά συγκέντρωσε 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια.
Την περίοδο της κρίσης η Αγγελική Φράγκου κατάφερε να διατηρήσει τα μερίσματα προς τους μετόχους, επισημαίνει το "Fortune", την ίδια στιγμή που άλλες ναυτιλιακές εταιρείες υποχρεώθηκαν να προβούν σε τεράστιες περικοπές.
H πρώτη εταιρεία του Ομίλου που εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν η Navios Maritime Holdings, με σύμβολο "NM" και ημέρα εισαγωγής την 22α Φεβρουαρίου 2007. Λίγο αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2007 η Αγγελική Φράγκου χτύπησε το καμπανάκι για τη διαπραγμάτευση των μετοχών της Navios Maritime Partners με σύμβολο "ΝΜΜ".
Η Navios Maritime Acquisitions, είναι η νεότερη εταιρεία του Ομίλου, που εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στις 7 Ιουλίου του 2008, με το σύμβολο (NNA). Την ίδια χρονική περίοδο κατάφερε να εξασφαλίσει από τους επενδυτές το ποσό των 253 εκατομμυρίων δολαρίων.
H 46χρονη Αγγελική Φράγκου, διαθέτει σήμερα έναν υπερσύγχρονο στόλο, με 22 υπερωκεάνια πλοία, με μέσο όρο ηλικίας 7,7 ετών. Είναι κόρη του Καπετάν Νικολάου Φράγκου, του Καρδαμυλιώτη εφοπλιστή και ευεργέτη της γενέτειρας, που τίμησε πρόσφατα και ο Σύλλογος Καρδαμυλίων Νέας Υόρκης.
Η Αγγελική Φράγκου, τα επιτεύγματά της οποίας έχουν κεντρίσει πολλές φορές το ενδιαφέρον των αμερικανικών και διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, έχει τιμηθεί-μεταξύ άλλων-από τον Ναυτιλιακό Σύνδεσμο του Κονέκτικατ (The Connecticut Maritime Association), αποσπώντας τον τιμητικό τίτλο του Αρχιπλοιάρχου (Commodore Award), που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε γυναίκα.
Επίσης, ο Οργανισμός Ελληνο-αμερικανίδων Γυναικών, το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο και άλλοι ομογενειακοί φορείς συμπεριλαμβάνονται στο μακρύ κατάλογο των φορέων που έχουν αναγνωρίσει και βραβεύσει την προσφορά της

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Προσωπική άποψη για το φαινόμενο Steve Jobs. ''Αντίο''




Προσωπικά, δεν είχα ποτέ κάποιο Apple product. Η τιμή τους είναι κάπως ''τσιμπημένη'' και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου το αγοράσουν. Φυσικά και δεν μας έλειψε τίποτα, ποτέ. Είχαμε ό,τι θέλαμε σε λογικά πλαίσια. Βέβαια, αν τους το ζητούσα, δεν θα έλεγαν όχι, αλλά ξέρω πως αν το έκανα, θα τους έφερνα σε δύσκολη θέση. Έτσι, αποφάσισα να αποκτήσω τον πρώτο υλικό μου στόχο την ώρα που (με την βοήθεια του θεού) θα γινόμουν φοιτητής: να αγοράσω ένα iPhone.

Πάντα το ήθελα. Άκουγα ''iPhone'' και ζήλευα όποιον το είχε. Πάντα πήγαινα σε καταστήματα ηλεκτρικών ειδών για να το δώ και να το αγγίξω. Ήξερα ένα πράγμα: οτι ήταν της εταιρίας Apple. Αλλά δεν ήξερα ότι ο Στίβ Τζόμπς ήταν ο ''πατέρας'' του. Τον είχα ακουστά, αλλά δεν έδωσα ποτέ σημασία. Έχασα πολύ χρόνο μέχρι να τον μάθω!

Και ξαφνικά, σήμερα έμαθα οτι πέθανε. Απο μία πολύ άτιμη αρρώστεια, τον καρκίνο. Ο καρκίνος πάντα παίρνει τους σημαντικότερους ανθρώπους. Ανθρώπους που αλλάζουν τον κόσμο, την καθημερινότητα μας, τη ζωή μας. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος βέβαια, έβαλε τον κόσμο ολόκληρο μέσα στην τσέπη μας. Την γρηγορότερη και ευκολότερη επικοινωνία σε ένα κινητό. Άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική, τον τρόπο που αγοράζουμε μουσική. Έσωσε τον μεγαλύτερο κολοσσό των ΗΠΑ απο σίγουρη χρεωκοπία και τον ανέδειξε στη εταιρία με τη μεγαλύτερη μετοχική αξία. Αξία των 650.000.000.000$ περίπου.

Μόλις άκουσα την στανόχωρη αυτή είδηση, αμέσως μπήκα στο διαδίκτυο να μάθω όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσα γι' αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά γιατί; Αφού δεν τον ήξερα. Ηξερα μόνο τη θέση του στην Apple Inc. Γιατί θέλησα να μάθω τόσες πληροφορίες. Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Και πιστεύω πως αυτή ήταν η μαγεία της σημερινής μου μέρας. Το έργο, η ζωή και η προσωπικότητά του με ώθησαν να μάθω γι' αυτόν.

Είναι παράξενο, γιατί ποτέ δεν έψαξα πληροφορίες για τον κάτοχο του ονείρου μου. Και την σημερινή ημέρα 06/10/2011 άμαθα τον χαμό του. Δεν ξέρω αν πλέον θέλω το iPhone της σημερινής Apple. Δεν ξέρω αν θέλω το κινητό που δεν εφηύρε ο ίδιος ο Στίβ Τζόμπς. Δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Και πραγματικά με συγκινεί το γεγονός οτι δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να αποκτήσω ένα προϊόν του. Μόνο ένα θα μου αρκούσε.

Λίγοι κατάλαβαν τον τρόπο σκέψης του. Πολλοί ακολούθησαν τα έργα του. Και όμως, δέχτηκε μεγάλη κριτική για τις ιδέες του. Ο Στίβ Τζόμπς ήταν φαινόμενο. Ήταν αυτός που δεν ακολουθούσε τις ανάγκες της μάζας όπως κάνουν οι υπόλοιποι του είδους του. Ήταν αυτός που δημιουργούσε ανάγκες στη μάζα. Ανάγκες, βέβαια, που έκαναν καλύτερη τη ζωή μας. Μας μας ψυχαγωγούσαν. Που μας προσέφεραν στόχους ζωής.

Δεν θα πώ άλλα. Ελπίζω αυτά να σας έκαναν να καταλάβατε την συγκίνηση και τον θαυμασμό που νιώθω για τον άνθρωπο αυτό. Χάθηκε πολύ σύντομα και άδικα. Δεν τον ήξερα κι όμως με έχει συνεπάρει η ζωή του. Η τεχνολογία έχει πια αρρωστήσει, αφού έχασε το φάρμακο που την έκανε να ζεί και να εξελίσσεται. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα κοινωνικά δίκτυα έχουν κατακλυστεί απο μηνύματα για τον θάνατό του. Είχε πολλούς θαυμαστές. Και ακόμα έχει και πάντα θα έχει. Και να κάτι που λέω εγώ, όλη την ημέρα:
              Υou lived, i-dreamed. You died, i-sad

To μόνο που μπορώ να κάνω ή μάλλον να πώ, είναι ένα πράγμα: Αντίο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το έργο σου. Θα αποτελείς είδωλο για ολόκληρες γενιές στο μέλλον.

Αντίο!

Steve Jobs: Οι ρήσεις ενός εφευρέτη-ρήτορα

Ο Στιβ Τζομπς είχε μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, βρέθηκε πολλές φορές σε δύσκολη θέση, ωστόσο πάντα κατάφερνε να επιστρέφει και να εκπλήσσει τον κόσμο.
Ήταν όμως και πολύ καλός ρήτορας και είχε μετουσιώσει τις εμπειρίες του σε ρήσεις που αξίζει να θυμόμαστε. Ο θάνατος ήταν κάτι που τον απασχολούσε πολύ και συνήθιζε να συμβουλεύει τους ανθρώπους να έχουν πίστη στις δυνατότητές τους.








Ας δούμε μερικές από αυτές:

"Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου"
"Το να είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο νεκροταφείο δεν έχει σημασία για μένα"
"Μερικοί πιστεύουν ότι το σχέδιο είναι αυτό που φαίνεται. Αλλά αν ψάξεις βαθύτερα, έχει σημασία πως λειτουργεί".
"Ο θάνατος είναι η καλύτερη εφεύρεση στη ζωή. Είναι ένας πράκτορας που αλλάζει τη ζωή"
"Το να έχεις το νου σου ότι πρόκειται να πεθάνεις είναι ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα του να σκέπτεστε ότι έχεις κάτι να χάσεις".
"Σκεφτείτε καθαρά για να γίνει απλό".
"Όταν είσαι ένας ξυλουργός και φτιάχνεις μια όμορφη συρταριέρα, δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις κόντρα πλακέ στο πίσω μέρος αυτής, παρόλο που θα ακουμπά τον τοίχο και δεν θα το παρατηρήσει κανείς. Εσύ θα ξέρεις ότι θα είναι εκεί για αυτόν τον λόγο θα χρησιμοποιήσεις ένα όμορφο κομμάτι ξύλου. Για να κοιμάσαι εσύ ήσυχος η αισθητική και η ποιότητα θα πρέπει να μετράει".
"Έχετε την εμπιστοσύνη σε κάτι - του πεπρωμένο σας , της ζωή σας , του κάρμα σας , οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει".
"Ο μόνος τρόπος για να γίνει καλή δουλειά είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις".

Πέφτει το Ταζ Μαχάλ

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν μηχανικοί για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του Taj Mahal, ενός από τα επτά θαύματα του κόσμου, αν δεν ληφθούν άμεσα τα κατάλληλα μέτρα.






Το Taj Mahal, το πιο διάσημο τουριστικό αξιοθέατο της Ινδίας με περίπου τέσσερα εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, θα καταρρεύσει μέσα σε πέντε χρόνια αν δε ληφθούν άμεσα τα κατάλληλα μέτρα.

Ο ποταμός Yamuna, ο οποίος αποτελεί συστατικό μέρος της αρχιτεκτονικής σύλληψης του διασημότερου τουριστικού αξιοθέατου της Ινδίας, καταστρέφεται από τη ρύπανση, τη βιομηχανία και την αποψίλωση των δασών.
Τα θεμέλια πάνω στα οποία είναι χτισμένο το Taj Mahal είναι ξύλινα και κοντά σε πηγάδια, τα οποία τροφοδοτούνται από το ποταμό Yamuna.
Ο ποταμός έχει σχεδόν στερέψει, καθώς έχει θυσιαστεί στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης στην Ινδία, με αποτέλεσμα τα ξύλινα θεμέλια να σαπίζουν.
Παράλληλα, πολλές είναι οι επιχειρήσεις που αντλούν νερό από τον ποταμό, ενώ πολλά δέντρα έχουν κοπεί για να ανοίξουν νέοι δρόμοι, με αποτέλεσμα η ρύπανση να έχει αυξηθεί.
Τα δέντρα, που προστάτευαν επίσης την πόλη από τις τακτικές θύελλες σκόνης, τώρα έχουν αφήσει το ινδικό μνημείο εκτεθειμένο.
Σημειώνεται, ότι καθώς κάθε χρόνο η στάθμη του νερού μειώνεται στα πέντε πόδια, πράγμα που αυξάνει τους φόβους για μετατροπή ολόκληρης της περιοχή κοντά στο Taj Mahal σε άγονη. Ωστόσο, η ινδική κυβέρνηση έχει συστήσει σώμα για να ασχοληθεί συγκεκριμένα με τη διατήρηση του TajMahal, όμως έχει σημειωθεί μεγάλη καθυστέρηση από το 2003 μέχρι σήμερα λόγω έλλειψης πόρων

Έρευνες για πετρέλαιο με στόχο 25 δισ. ευρώ

Το "πράσινο φως" για τη διενέργεια ερευνών για πετρέλαιο σε τρεις περιοχές της Ελλάδας έδωσε η Κυβερνητική Επιτροπή. Σε 250 με 300 εκατ. βαρέλια, σε βάθος 15ετίας-20ετίας εκτιμάται η συνολική δυνατότητα



Η έγκριση για τη διενέργεια των ερευνών αφορά συγκεκριμένα "οικόπεδα", όπως λέγονται στη διεθνή ορολογία, τον Πατραϊκό Κόλπο, Δυτικά των Ιωαννίνων στην Ήπειρο και την περιοχή του Κατακόλου στην Ηλεία.
Σύμφωνα με τον αρμόδιο υφυπουργό Περιβάλλοντος, Γιάννη Μανιάτη, που ενημέρωσε την Κυβερνητική Επιτροπή, η επίσημη ανοικτή πρόσκληση ενδιαφέροντος (open door), σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, θα γίνει από την 1η Ιανουαρίου του 2012, ενώ μέχρι τότε η Ελλάδα θα ενημερώσει τη διεθνή κοινότητα γι' αυτή την απόφαση.
"Είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο η Ελλάδα και όλα θα γίνουν με πλήρη διαφάνεια", τόνισε ο κ. Μανιάτης, μιλώντας στους δημοσιογράφους στη Βουλή.
'Oλη η διαδικασία αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί σ΄έναν χρόνο με την ανάδειξη και ανακήρυξη του μειοδότη και σε ενάμιση χρόνο να έχουν ξεκινήσει οι εργασίες με την εγκατάσταση των τρυπανιών.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, στον Πατραϊκό Κόλπο εκτιμάται ότι υπάρχει κοίτασμα δυναμικότητας 200 εκ. βαρελιών, στην περιοχή των Ιωαννίνων περίπου 80 εκ. βαρέλια και 3 εκ. στο Κατάκολο, σε βάθος 15ετίας-20ετίας.
Με τις διεθνείς προβλέψεις για τη διακύμανση της τιμής του πετρελαίου -που σύμφωνα με έρευνες τα επόμενα χρόνια προβλέπεται στα 150 δολάρια το βαρέλι- η εκτιμώμενη αξία αυτών των ποσοτήτων ανέρχεται περίπου στα 25 δισ. ευρώ στη διάρκεια της 15ετιας, εκ των οποίων σε 12-14 υπολογίζονται τα έσοδα του Δημοσίου.
Ταυτόχρονα ολοκληρώνονται οι διαδικασίες για να αρχίσουν εξειδικευμένες σεισμικές μελέτες για τον προσδιορισμό υδρογονανθράκων σ΄όλη την περιοχή του Ιονίου και τη Νότια Κρήτη καθώς οι σχετικές ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές.

Στα 400 κορυφαία Πανεπιστήμια το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Με υψηλή βαθμολογία για τις βιβλιογραφικές παραπομπές και το βαθμό προσέλκυσης διεθνών φοιτητών και ακαδημαϊκού προσωπικού το Πανεπιστήμιο Κρήτης





Στα 400 κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου συγκαταλέγεται το Πανεπιστήμιο Κρήτης σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού της εφημερίδας Τάιμς για την Ανώτερη Εκπαίδευση.

Ισοβαθμεί με ακόμα 25 πανεπιστήμια στη θέση 276 και λαμβάνει υψηλή βαθμολογία για τις βιβλιογραφικές παραπομπές και το βαθμό προσέλκυσης διεθνών φοιτητών και ακαδημαϊκού προσωπικού.
Λαμβάνει πιο μέτρια βαθμολογία για την επίδοση των αποφοίτων στην αγορά εργασίας, τη διδασκαλία και την έρευνα.
Στη λίστα κυριαρχούν τα αμερικανικά και βρετανικά ιδρύματα. Η πρώτη δεκάδα αποτελείται από επτά αμερικανικά και τρία βρετανικά πανεπιστήμια.
Στην κορυφή βρίσκεται το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, ακολουθούμενο από το Χάρβαρντ, το Στάνφορντ, τη βρετανική Οξφόρδη και το Πρίνστον.
Το Πανεπιστήμιο Κρήτης ιδρύθηκε το 1973. Αποτελείται από 5 σχολές με 17 τμήματα συνολικά. Έχει 23.500 εγγεγραμμένους φοιτητές, οι 14.000 εκ των οποίων σε προπτυχιακό επίπεδο. Απασχολεί 700 άτομα ως εκπαιδευτικό και ερευνητικό προσωπικό.
Στη λίστα της ανεξάρτητης εταιρείας QS που μέχρι πέρυσι εξέδιδε κοινά αποτελέσματα με τους Τάιμς κορυφαίο πανεπιστήμιο έχει αναδειχθεί το Κέιμπριτζ στη Βρετανία. Σε αυτή τη λίστα δεν υπήρχε ελληνική παρουσία

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

''Έρως ανίκατε μάχαν'' Απο Σοφοκλέους Αντιγόνη

Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,
φοιτάς δ' υπερπόντιος
εν τ' αγρονόμοις αυλαίς·
καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων.
Ο δ' έχων μέμηνεν.
Σύ καί δικαίων αδίκους
φρένας παρασπάς επί λώβα,
σύ καί τόδε νείκος ανδρών
ξύναιμον έχεις ταράξας·
νικά δ' εναργής βλεφάρων
ίμερος ευλέκτρου νύμφας,
τών μεγάλων πάρεδρος
εν αρχαίς θεσμών.
'Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα.
Νυν δ' ήδη 'γώ κ'αυτός θεσμών
έξω φέρομαι τάδ' ορών ίσχειν δ'
ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ
τόν παγκοίτην όθ' ορώ θάλαμον
τήνδ' Αντιγόνην ανύτουσαν.

και σε μετάφραση...

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν' από θάλασσες
και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από 'σε,
μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.
Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς
στ' αδικο και στο χαμό,
συ π' άναβεις ταραχή κι αμάχη
ανάμεσα σε γιο και πατέρα,
νικά πόθος και λαχταρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ' όλους τους μεγάλους νόμους.
Σαν ατάραχος Θεός τους περγελάς, ω Αφροδίτη.
Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ
που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα,
βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη
να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο
που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε.

Στην ελληνική μυθολογία ο Έρωτας ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης. Συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Ο Έρωτας, όπως υποστηρίζει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη, ήταν ανίκητος. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα.
Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρωτας προήλθε από το «κοσμικό αυγό» που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους. Υπέρ μιας κοσμογονικής καταγωγής του τίθεται και ο Ησίοδος στη Θεογονία, καθώς αναφέρει πως ο Έρωτας προήλθε από το Χάος μαζί με τη Γαία, στοιχεία επίσης χωρίς γεννήτορες.

Στη μεταομηρική μυθολογία παρουσιάζονται γεννήτορες του Έρωτα, ενώ συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Σύμφωνα με τη Σαπφώ είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ σύμφωνα με τον Σιμωνίδη τον Κείο είναι γιος της Αφροδίτης και του Άρη. Αναφέρεται και ως υπηρέτης και συνοδός της Αφροδίτης. Ο Αλκαίος αναφέρει ότι ο Έρωτας ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου. Σε άλλες πηγές, πατέρας του Έρωτα θεωρείται ο Ήφαιστος.

Από τους τραγικούς, ιδιαίτερη σημασία στον θεό Έρωτα αποδίδει ο Ευριπίδης. Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τη δύναμη του Έρωτα σε δύο μορφές: Σε αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην Αρετή και σε εκείνη που οδηγεί στην Αθλιότητα. Με παρόμοιο τρόπο, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον «καλό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Ουρανίας) και τον «κακό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Πανδήμου).
Οι αρχαιολόγοι των ημερών μας δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη εξακριβωμένων αναπαραστάσεων του θεού που να χρονολογούνται πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ.. Δύο από τις πρώτες παραστάσεις του θεού Έρωτα βρίσκονται στο Μουσείο της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Η πρώτη (χρονολογημένη στα 580 π.Χ.) είναι σε ένα όστρακο από μελανόμορφο σκύφο, όπου η θεά Αφροδίτη φαίνεται να κρατά στο χέρι της ένα αγόρι. Η δεύτερη (χρονολογημένη στα 570 π.Χ.) είναι σε ένα μελανόμορφο πλακίδιο, όπου πάλι η Αφροδίτη κρατά με ανάλογο τρόπο δύο αγόρια, τον Έρωτα και τον Ίμερο.

Οι πρώτες «αυτόνομες» εμφανίσεις του θεού Έρωτα στην τέχνη πραγματοποιούνται τον 5ο αιώνα π.Χ.. Ο Έρωτας εμφανίζεται ανεξάρτητος από άλλες θεότητες, σε διάφορες απεικονίσεις: άλλοτε πετάει, άλλοτε κοιμάται, άλλοτε ιππεύει ένα δελφίνι, άλλοτε κρατάει ένα λουλούδι. Αντικατοπτρίζοντας το μύθο που τον θέλει συνοδό και υπηρέτη της Αφροδίτης, σε πολλές παραστάσεις της περιόδου εκείνης ο Έρωτας εικονίζεται να βοηθά τη μητέρα του ή άλλες γυναίκες: να μεταφέρει για αυτές ρούχα ή πετσέτες, να τις βοηθάει στο χτένισμα και την περιποίησή τους, να λύνει ή να δένει τα λουριά των σανδαλιών τους.

Ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Έρωτας συμπεριλαμβάνεται και στον βακχικό κύκλο, εμφανίζεται δηλαδή σε απεικονίσεις ως πιστός ακόλουθος του θεού Διονύσου. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου.

Ξεχωριστό κομμάτι στις διάφορες απεικονίσεις του Έρωτα που έχουν ανακαλυφθεί κατέχουν τα έργα που βρέθηκαν στην Πομπηία της Ιταλίας. Ανάμεσα στα έργα που ξεχωρίζουν είναι αυτά της «πώλησης Ερώτων», της τιμωρίας του Έρωτα και του Έρωτα ως μεταφορέα των όπλων του θεού Άρη. Ιδιαίτερου κάλλους θεωρούνται και τα γλυπτά της εποχής που αναπαριστούν τον θεό.

Στα ύστερα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια, ο Έρωτας συχνά ταυτίζεται με το Πένθος ή τον Θάνατο. Εμφανίζεται να κρατάει δάδα, συνήθως στραμμένη προς το έδαφος. Πρόκειται για μία απεικόνιση που βρίσκει τις ρίζες της στη σχέση του θεού με τον βακχικό κύκλο. Την ίδια περίοδο ξεκινούν την εμφάνισή τους αναπαραστάσεις του Έρωτα, στις οποίες φαίνονται αποδεικτικά στοιχεία της νίκης του στη διαμάχη με τον Ηρακλή: ένα στεφάνι ή το ρόπαλο του ημίθεου.

Στη ρωμαϊκή τέχνη, η εικόνα του Έρωτα χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική διακόσμηση, τις περισσότερες φορές με τη μορφή μικρού παιδιού

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Το καρναβάλι για τον Μέγα Αλέξανδρο στα Σκόπια





''Καρναβαλική παρέλαση'' χαρακτηρίσει ο πρώην προθυπουργός των Σκοπίων κ. Λιούπκο Γκεοργκίεφκσι στη φιέστα που ετοίμασε η εθνικιστική κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεφκσι, για τα 20 χρόνια  ανεξαρτησίας της χώρας απο την τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων, ήταν η κεντρική πλατεία ''Μακεδονία'' των Σκοπίων, που θύμιζε Disney-land, διάσπαρτη με μικρά και μεγάλα αγάλματα προσωπικοτήτων της ελληνικής και βουλγαρικής ιστορίας, που οι Σκοπιανοί προσπαθούν να οικειοποιηθούν θεωρώντας τους... ''Μακεντόνετς''.
Στην πλατεία δεσπόζει το μεγάλο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οποίου η ονομασία έχει πλέον αλλάξει σε ''έφιππος πολεμιστής'' για να μην προκληθεί η Ελλάδα. Το άγαλμα αυτό έχει ύψος όσο μια οκταόροφη πολυκατοικία και μπροστά απο αυτό, στήθηκε η εξέδρα στην οποία μίλησε ο προθυπουργός της χώρας. Το πλήθος που παρεβρέθηκε ήταν Σκοπιανοί απο όλη τη χώρα, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη πρωτεύουσα δωρεάν με λεωφορεία.
Η εκδήλωση όμως, ε'ιχε το χαρακτήρα μιας ακόμη κομματικής συγκέντρωσης του VMRO, δηλαδή του κόμματος του προθυπουργού, αφού τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έδωσαν το παρόν.
Απο την άλλη, ο πρώην προθυπουργός της Π.Γ.Δ.Μ και πρόεδρος του VMRO  κ. Γκεοργκιέφσκι άφησε ένα σχόλιο στη εφημερίδα ''Νόβα Μακεντόνια'' που έλεγε οτι ''Η γιορτή με την ευκαιρία των 20 χρόνων της ανεξαρτησίας της χώρας, με τα εγκαίνια του μνημείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου της Μακεδονίας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα καρναβάλι, ένας θρίαμβος ιστορικού παγανισμού, που δεν αξίζει της σημαντικής επετείου''
Βέβαια, ο κ. Γκεοργκιέφσκι έχει ευθέως αμφισβητήσει την προκλητική και συνάμα ανόητη ''αρχαιομακεδονική'' υστερία της κυβέρνησης Γκρουέφσκι, τονίζοντας, σωστά, πως οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον Έλληνα Μέγα Αλέξανδρο.

Aristotle's Ethica Nicomachea- Ἠθικὰ Νικομάχεια Αριστοτέλους (in English)

 

 

Ἠθικὰ Νικομάχεια


[ed. J. Bywater, Aristotle's Ethica Nicomachea. Oxford, 1894]

translated by William David Ross
Clarendon Press 1908

Βιβλίον I, 1-7

Book I. The Good for Man A. Subject of our inquiry.
1. All human activities aim at some good: some goods subordinate to others.
[1094a] Πᾶσα τέχνη καὶ πᾶσα μέθοδος, ὁμοίως δὲ πρᾶξίς τε καὶ προαίρεσις, ἀγαθοῦ τινὸς ἐφίεσθαι δοκεῖ· διὸ καλῶς ἀπεφήναντο τἀγαθόν, οὗ πάντ᾽ ἐφίεται. EVERY art and every inquiry, and similarly every action and pursuit, is thought to aim at some good; and for this reason the good has rightly been declared to be that at which all things aim.
διαφορὰ δέ τις φαίνεται τῶν τελῶν· τὰ μὲν γάρ εἰσιν ἐνέργειαι, τὰ δὲ παρ᾽ αὐτὰς (5) ἔργα τινά. ὧν δ᾽ εἰσὶ τέλη τινὰ παρὰ τὰς πράξεις, ἐν τούτοις βελτίω πέφυκε τῶν ἐνεργειῶν τὰ ἔργα. But a certain difference is found among ends; some are activities, others are products apart from the activities that produce them. Where there are ends apart from the actions, it is the nature of the products to be better than the activities.
πολλῶν δὲ πράξεων οὐσῶν καὶ τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν πολλὰ γίνεται καὶ τὰ τέλη· ἰατρικῆς μὲν γὰρ ὑγίεια, ναυπηγικῆς δὲ πλοῖον, στρατηγικῆς δὲ νίκη, οἰκονομικῆς δὲ πλοῦτος. Now, as there are many actions, arts, and sciences, their ends also are many; the end of the medical art is health, that of shipbuilding a vessel, that of strategy victory, that of economics wealth.
ὅσαι (10) δ᾽ εἰσὶ τῶν τοιούτων ὑπὸ μίαν τινὰ δύναμιν, καθάπερ ὑπὸ τὴν ἱππικὴν χαλινοποιικὴ καὶ ὅσαι ἄλλαι τῶν ἱππικῶν ὀργάνων εἰσίν, αὕτη δὲ καὶ πᾶσα πολεμικὴ πρᾶξις ὑπὸ τὴν στρατηγικήν, κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον ἄλλαι ὑφ᾽ ἑτέρας· ἐν ἁπάσαις δὲ τὰ τῶν ἀρχιτεκτονικῶν τέλη πάντων (15) ἐστὶν αἱρετώτερα τῶν ὑπ᾽ αὐτά· τούτων γὰρ χάριν κἀκεῖνα διώκεται. But where such arts fall under a single capacity- as bridle-making and the other arts concerned with the equipment of horses fall under the art of riding, and this and every military action under strategy, in the same way other arts fall under yet others- in all of these the ends of the master arts are to be preferred to all the subordinate ends; for it is for the sake of the former that the latter are pursued.
διαφέρει δ᾽ οὐδὲν τὰς ἐνεργείας αὐτὰς εἶναι τὰ τέλη τῶν πράξεων ἢ παρὰ ταύτας ἄλλο τι, καθάπερ ἐπὶ τῶν λεχθεισῶν ἐπιστημῶν. It makes no difference whether the activities themselves are the ends of the actions, or something else apart from the activities, as in the case of the sciences just mentioned.
2. The science of the good for man is politics.
<<< >>>
Εἰ δή τι τέλος ἐστὶ τῶν πρακτῶν ὃ δι᾽ αὑτὸ βουλόμεθα, τἆλλα δὲ διὰ τοῦτο, καὶ μὴ (20) πάντα δι᾽ ἕτερον αἱρούμεθα (πρόεισι γὰρ οὕτω γ᾽ εἰς ἄπειρον, ὥστ᾽ εἶναι κενὴν καὶ ματαίαν τὴν ὄρεξιν), δῆλον ὡς τοῦτ᾽ ἂν εἴη τἀγαθὸν καὶ τὸ ἄριστον. If, then, there is some end of the things we do, which we desire for its own sake (everything else being desired for the sake of this), and if we do not choose everything for the sake of something else (for at that rate the process would go on to infinity, so that our desire would be empty and vain), clearly this must be the good and the chief good.
ἆρ᾽ οὖν καὶ πρὸς τὸν βίον ἡ γνῶσις αὐτοῦ μεγάλην ἔχει ῥοπήν, καὶ καθάπερ τοξόται σκοπὸν ἔχοντες μᾶλλον ἂν τυγχάνοιμεν τοῦ δέοντος; εἰ δ᾽ (25) οὕτω, πειρατέον τύπῳ γε περιλαβεῖν αὐτὸ τί ποτ᾽ ἐστὶ καὶ τίνος τῶν ἐπιστημῶν ἢ δυνάμεων. Will not the knowledge of it, then, have a great influence on life? Shall we not, like archers who have a mark to aim at, be more likely to hit upon what is right? If so, we must try, in outline at least, to determine what it is, and of which of the sciences or capacities it is the object.
δόξειε δ᾽ ἂν τῆς κυριωτάτης καὶ μάλιστα ἀρχιτεκτονικῆς. τοιαύτη δ᾽ ἡ πολιτικὴ φαίνεται· τίνας γὰρ εἶναι χρεὼν τῶν ἐπιστημῶν ἐν ταῖς πόλεσι, [1094β] (1) καὶ ποίας ἑκάστους μανθάνειν καὶ μέχρι τίνος, αὕτη διατάσσει· ὁρῶμεν δὲ καὶ τὰς ἐντιμοτάτας τῶν δυνάμεων ὑπὸ ταύτην οὔσας, οἷον στρατηγικὴν οἰκονομικὴν ῥητορικήν· χρωμένης δὲ ταύτης ταῖς λοιπαῖς [πρακτικαῖς] τῶν ἐπιστημῶν, (5) ἔτι δὲ νομοθετούσης τί δεῖ πράττειν καὶ τίνων ἀπέχεσθαι, τὸ ταύτης τέλος περιέχοι ἂν τὰ τῶν ἄλλων, ὥστε τοῦτ᾽ ἂν εἴη τἀνθρώπινον ἀγαθόν. It would seem to belong to the most authoritative art and that which is most truly the master art. And politics appears to be of this nature; for it is this that ordains which of the sciences should be studied in a state, and which each class of citizens should learn and up to what point they should learn them; and we see even the most highly esteemed of capacities to fall under this, e.g. strategy, economics, rhetoric; now, since politics uses the rest of the sciences, and since, again, it legislates as to what we are to do and what we are to abstain from, the end of this science must include those of the others, so that this end must be the good for man.
εἰ γὰρ καὶ ταὐτόν ἐστιν ἑνὶ καὶ πόλει, μεῖζόν γε καὶ τελειότερον τὸ τῆς πόλεως φαίνεται καὶ λαβεῖν καὶ σῴζειν· ἀγαπητὸν μὲν γὰρ καὶ ἑνὶ (10) μόνῳ, κάλλιον δὲ καὶ θειότερον ἔθνει καὶ πόλεσιν. For even if the end is the same for a single man and for a state, that of the state seems at all events something greater and more complete whether to attain or to preserve; though it is worth while to attain the end merely for one man, it is finer and more godlike to attain it for a nation or for city-states.
ἡ μὲν οὖν μέθοδος τούτων ἐφίεται, πολιτική τις οὖσα. These, then, are the ends at which our inquiry aims, since it is political science, in one sense of that term.
B. Nature of the science. 3. We must not expect more precision than the subject-matter admits. The student should have reached years of discretion.
<<< >>>
Λέγοιτο δ᾽ ἂν ἱκανῶς, εἰ κατὰ τὴν ὑποκειμένην ὕλην διασαφηθείη· τὸ γὰρ ἀκριβὲς οὐχ ὁμοίως ἐν ἅπασι τοῖς λόγοις ἐπιζητητέον, ὥσπερ οὐδ᾽ ἐν τοῖς δημιουργουμένοις. Our discussion will be adequate if it has as much clearness as the subject-matter admits of, for precision is not to be sought for alike in all discussions, any more than in all the products of the crafts.
τὰ δὲ καλὰ καὶ τὰ δίκαια, (15) περὶ ὧν ἡ πολιτικὴ σκοπεῖται, πολλὴν ἔχει διαφορὰν καὶ πλάνην, ὥστε δοκεῖν νόμῳ μόνον εἶναι, φύσει δὲ μή. Now fine and just actions, which political science investigates, admit of much variety and fluctuation of opinion, so that they may be thought to exist only by convention, and not by nature.
τοιαύτην δέ τινα πλάνην ἔχει καὶ τἀγαθὰ διὰ τὸ πολλοῖς συμβαίνειν βλάβας ἀπ᾽ αὐτῶν· ἤδη γάρ τινες ἀπώλοντο διὰ πλοῦτον, ἕτεροι δὲ δι᾽ ἀνδρείαν. And goods also give rise to a similar fluctuation because they bring harm to many people; for before now men have been undone by reason of their wealth, and others by reason of their courage.
ἀγαπητὸν οὖν περὶ τοιούτων (20) καὶ ἐκ τοιούτων λέγοντας παχυλῶς καὶ τύπῳ τἀληθὲς ἐνδείκνυσθαι, καὶ περὶ τῶν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ ἐκ τοιούτων λέγοντας τοιαῦτα καὶ συμπεραίνεσθαι. We must be content, then, in speaking of such subjects and with such premisses to indicate the truth roughly and in outline, and in speaking about things which are only for the most part true and with premisses of the same kind to reach conclusions that are no better.
τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἀποδέχεσθαι χρεὼν ἕκαστα τῶν λεγομένων· πεπαιδευμένου γάρ ἐστιν ἐπὶ τοσοῦτον τἀκριβὲς ἐπιζητεῖν καθ᾽ ἕκαστον (25) γένος, ἐφ᾽ ὅσον ἡ τοῦ πράγματος φύσις ἐπιδέχεται· παραπλήσιον γὰρ φαίνεται μαθηματικοῦ τε πιθανολογοῦντος ἀποδέχεσθαι καὶ ῥητορικὸν ἀποδείξεις ἀπαιτεῖν. In the same spirit, therefore, should each type of statement be received; for it is the mark of an educated man to look for precision in each class of things just so far as the nature of the subject admits; it is evidently equally foolish to accept probable reasoning from a mathematician and to demand from a rhetorician scientific proofs.
Ἕκαστος δὲ κρίνει καλῶς ἃ γινώσκει, καὶ τούτων ἐστὶν ἀγαθὸς κριτής. [1095α] (1) καθ᾽ ἕκαστον μὲν ἄρα ὁ πεπαιδευμένος, ἁπλῶς δ᾽ ὁ περὶ πᾶν πεπαιδευμένος. διὸ τῆς πολιτικῆς οὐκ ἔστιν οἰκεῖος ἀκροατὴς ὁ νέος· ἄπειρος γὰρ τῶν κατὰ τὸν βίον πράξεων, οἱ λόγοι δ᾽ ἐκ τούτων καὶ περὶ τούτων· ἔτι δὲ τοῖς πάθεσιν ἀκολουθητικὸς ὢν (5) ματαίως ἀκούσεται καὶ ἀνωφελῶς, ἐπειδὴ τὸ τέλος ἐστὶν οὐ γνῶσις ἀλλὰ πρᾶξις. Now each man judges well the things he knows, and of these he is a good judge. And so the man who has been educated in a subject is a good judge of that subject, and the man who has received an all-round education is a good judge in general. Hence a young man is not a proper hearer of lectures on political science; for he is inexperienced in the actions that occur in life, but its discussions start from these and are about these; and, further, since he tends to follow his passions, his study will be vain and unprofitable, because the end aimed at is not knowledge but action.
διαφέρει δ᾽ οὐδὲν νέος τὴν ἡλικίαν ἢ τὸ ἦθος νεαρός· οὐ γὰρ παρὰ τὸν χρόνον ἡ ἔλλειψις, ἀλλὰ διὰ τὸ κατὰ πάθος ζῆν καὶ διώκειν ἕκαστα. And it makes no difference whether he is young in years or youthful in character; the defect does not depend on time, but on his living, and pursuing each successive object, as passion directs.
τοῖς γὰρ τοιούτοις ἀνόνητος ἡ γνῶσις γίνεται, καθάπερ τοῖς ἀκρατέσιν· (10) τοῖς δὲ κατὰ λόγον τὰς ὀρέξεις ποιουμένοις καὶ πράττουσι πολυωφελὲς ἂν εἴη τὸ περὶ τούτων εἰδέναι. For to such persons, as to the incontinent, knowledge brings no profit; but to those who desire and act in accordance with a rational principle knowledge about such matters will be of great benefit.
Καὶ περὶ μὲν ἀκροατοῦ, καὶ πῶς ἀποδεκτέον, καὶ τί προτιθέμεθα, πεφροιμιάσθω ταῦτα. These remarks about the student, the sort of treatment to be expected, and the purpose of the inquiry, may be taken as our preface.
C. What is the good for man? 4. It is generally agreed to be happiness, but there are various views as to what happiness is. What is required at the start is an unreasoned conviction about the facts, such as is produced by a good upbringing.
<<< >>>
Λέγωμεν δ᾽ ἀναλαβόντες, ἐπειδὴ πᾶσα γνῶσις καὶ προαίρεσις (15) ἀγαθοῦ τινὸς ὀρέγεται, τί ἐστὶν οὗ λέγομεν τὴν πολιτικὴν ἐφίεσθαι καὶ τί τὸ πάντων ἀκρότατον τῶν πρακτῶν ἀγαθῶν. Let us resume our inquiry and state, in view of the fact that all knowledge and every pursuit aims at some good, what it is that we say political science aims at and what is the highest of all goods achievable by action.
ὀνόματι μὲν οὖν σχεδὸν ὑπὸ τῶν πλείστων ὁμολογεῖται· τὴν γὰρ εὐδαιμονίαν καὶ οἱ πολλοὶ καὶ οἱ χαρίεντες λέγουσιν, τὸ δ᾽ εὖ ζῆν καὶ τὸ εὖ πράττειν ταὐτὸν ὑπολαμβάνουσι (20) τῷ εὐδαιμονεῖν· περὶ δὲ τῆς εὐδαιμονίας, τί ἐστιν, ἀμφισβητοῦσι καὶ οὐχ ὁμοίως οἱ πολλοὶ τοῖς σοφοῖς ἀποδιδόασιν. οἳ μὲν γὰρ τῶν ἐναργῶν τι καὶ φανερῶν, οἷον ἡδονὴν ἢ πλοῦτον ἢ τιμήν, ἄλλοι δ᾽ ἄλλο--πολλάκις δὲ καὶ ὁ αὐτὸς ἕτερον· νοσήσας μὲν γὰρ ὑγίειαν, πενόμενος δὲ (25) πλοῦτον· συνειδότες δ᾽ ἑαυτοῖς ἄγνοιαν τοὺς μέγα τι καὶ ὑπὲρ αὐτοὺς λέγοντας θαυμάζουσιν. Verbally there is very general agreement; for both the general run of men and people of superior refinement say that it is happiness, and identify living well and doing well with being happy; but with regard to what happiness is they differ, and the many do not give the same account as the wise. For the former think it is some plain and obvious thing, like pleasure, wealth, or honour; they differ, however, from one another- and often even the same man identifies it with different things, with health when he is ill, with wealth when he is poor; but, conscious of their ignorance, they admire those who proclaim some great ideal that is above their comprehension.
ἔνιοι δ᾽ ᾤοντο παρὰ τὰ πολλὰ ταῦτα ἀγαθὰ ἄλλο τι καθ᾽ αὑτὸ εἶναι, ὃ καὶ τούτοις πᾶσιν αἴτιόν ἐστι τοῦ εἶναι ἀγαθά. ἁπάσας μὲν οὖν ἐξετάζειν τὰς δόξας ματαιότερον ἴσως ἐστίν, ἱκανὸν δὲ τὰς μάλιστα (30) ἐπιπολαζούσας ἢ δοκούσας ἔχειν τινὰ λόγον. Now some thought that apart from these many goods there is another which is self-subsistent and causes the goodness of all these as well. To examine all the opinions that have been held were perhaps somewhat fruitless; enough to examine those that are most prevalent or that seem to be arguable.
Μὴ λανθανέτω δ᾽ ἡμᾶς ὅτι διαφέρουσιν οἱ ἀπὸ τῶν ἀρχῶν λόγοι καὶ οἱ ἐπὶ τὰς ἀρχάς. εὖ γὰρ καὶ ὁ Πλάτων ἠπόρει τοῦτο καὶ ἐζήτει, πότερον ἀπὸ τῶν ἀρχῶν ἢ ἐπὶ τὰς ἀρχάς ἐστιν ἡ ὁδός, [1095β] (1) ὥσπερ ἐν τῷ σταδίῳ ἀπὸ τῶν ἀθλοθετῶν ἐπὶ τὸ πέρας ἢ ἀνάπαλιν. Let us not fail to notice, however, that there is a difference between arguments from and those to the first principles. For Plato, too, was right in raising this question and asking, as he used to do, 'are we on the way from or to the first principles?' There is a difference, as there is in a race-course between the course from the judges to the turning-point and the way back.
ἀρκτέον μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν γνωρίμων, ταῦτα δὲ διττῶς· τὰ μὲν γὰρ ἡμῖν τὰ δ᾽ ἁπλῶς. ἴσως οὖν ἡμῖν γε ἀρκτέον ἀπὸ τῶν ἡμῖν γνωρίμων. διὸ δεῖ τοῖς ἔθεσιν ἦχθαι καλῶς τὸν (5) περὶ καλῶν καὶ δικαίων καὶ ὅλως τῶν πολιτικῶν ἀκουσόμενον ἱκανῶς. For, while we must begin with what is known, things are objects of knowledge in two senses- some to us, some without qualification. Presumably, then, we must begin with things known to us. Hence any one who is to listen intelligently to lectures about what is noble and just, and generally, about the subjects of political science must have been brought up in good habits.
ἀρχὴ γὰρ τὸ ὅτι, καὶ εἰ τοῦτο φαίνοιτο ἀρκούντως, οὐδὲν προσδεήσει τοῦ διότι· ὁ δὲ τοιοῦτος ἔχει ἢ λάβοι ἂν ἀρχὰς ῥᾳδίως. ᾧ δὲ μηδέτερον ὑπάρχει τούτων, ἀκουσάτω τῶν Ἡσιόδου· For the fact is the starting-point, and if this is sufficiently plain to him, he will not at the start need the reason as well; and the man who has been well brought up has or can easily get startingpoints. And as for him who neither has nor can get them, let him hear the words of Hesiod:
(10) οὗτος μὲν πανάριστος ὃς αὐτὸς πάντα νοήσῃ,
ἐσθλὸς δ᾽ αὖ κἀκεῖνος ὃς εὖ εἰπόντι πίθηται.
ὃς δέ κε μήτ᾽ αὐτὸς νοέῃ μήτ᾽ ἄλλου ἀκούων
ἐν θυμῷ βάλληται, ὃ δ᾽ αὖτ᾽ ἀχρήιος ἀνήρ.
Far best is he who knows all things himself;
Good, he that hearkens when men counsel right;
But he who neither knows, nor lays to heart
Another's wisdom, is a useless wight.
5. Discussion of the popular views that the good is pleasure, honour, wealth; a fourth kind of life, that of contemplation, deferred for future discussion.
<<< >>>
Ἡμεῖς δὲ λέγωμεν ὅθεν παρεξέβημεν. τὸ γὰρ ἀγαθὸν (15) καὶ τὴν εὐδαιμονίαν οὐκ ἀλόγως ἐοίκασιν ἐκ τῶν βίων ὑπολαμβάνειν οἱ μὲν πολλοὶ καὶ φορτικώτατοι τὴν ἡδονήν· διὸ καὶ τὸν βίον ἀγαπῶσι τὸν ἀπολαυστικόν. τρεῖς γάρ εἰσι μάλιστα οἱ προύχοντες, ὅ τε νῦν εἰρημένος καὶ ὁ πολιτικὸς καὶ τρίτος ὁ θεωρητικός. Let us, however, resume our discussion from the point at which we digressed. To judge from the lives that men lead, most men, and men of the most vulgar type, seem (not without some ground) to identify the good, or happiness, with pleasure; which is the reason why they love the life of enjoyment. For there are, we may say, three prominent types of life- that just mentioned, the political, and thirdly the contemplative life.
οἱ μὲν οὖν πολλοὶ παντελῶς (20) ἀνδραποδώδεις φαίνονται βοσκημάτων βίον προαιρούμενοι, τυγχάνουσι δὲ λόγου διὰ τὸ πολλοὺς τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις ὁμοιοπαθεῖν Σαρδαναπάλλῳ. οἱ δὲ χαρίεντες καὶ πρακτικοὶ τιμήν· τοῦ γὰρ πολιτικοῦ βίου σχεδὸν τοῦτο τέλος. Now the mass of mankind are evidently quite slavish in their tastes, preferring a life suitable to beasts, but they get some ground for their view from the fact that many of those in high places share the tastes of Sardanapallus. A consideration of the prominent types of life shows that people of superior refinement and of active disposition identify happiness with honour; for this is, roughly speaking, the end of the political life.
φαίνεται δ᾽ ἐπιπολαιότερον εἶναι τοῦ ζητουμένου· δοκεῖ γὰρ ἐν (25) τοῖς τιμῶσι μᾶλλον εἶναι ἢ ἐν τῷ τιμωμένῳ, τἀγαθὸν δὲ οἰκεῖόν τι καὶ δυσαφαίρετον εἶναι μαντευόμεθα. But it seems too superficial to be what we are looking for, since it is thought to depend on those who bestow honour rather than on him who receives it, but the good we divine to be something proper to a man and not easily taken from him.
ἔτι δ᾽ ἐοίκασι τὴν τιμὴν διώκειν ἵνα πιστεύσωσιν ἑαυτοὺς ἀγαθοὺς εἶναι· ζητοῦσι γοῦν ὑπὸ τῶν φρονίμων τιμᾶσθαι, καὶ παρ᾽ οἷς γινώσκονται, καὶ ἐπ᾽ ἀρετῇ· δῆλον οὖν ὅτι κατά γε (30) τούτους ἡ ἀρετὴ κρείττων. Further, men seem to pursue honour in order that they may be assured of their goodness; at least it is by men of practical wisdom that they seek to be honoured, and among those who know them, and on the ground of their virtue; clearly, then, according to them, at any rate, virtue is better.
τάχα δὲ καὶ μᾶλλον ἄν τις τέλος τοῦ πολιτικοῦ βίου ταύτην ὑπολάβοι. φαίνεται δὲ ἀτελεστέρα καὶ αὕτη· δοκεῖ γὰρ ἐνδέχεσθαι καὶ καθεύδειν ἔχοντα τὴν ἀρετὴν ἢ ἀπρακτεῖν διὰ βίου, καὶ πρὸς τούτοις κακοπαθεῖν καὶ ἀτυχεῖν τὰ μέγιστα· [1096α] (1) τὸν δ᾽ οὕτω ζῶντα οὐδεὶς ἂν εὐδαιμονίσειεν, εἰ μὴ θέσιν διαφυλάττων. And perhaps one might even suppose this to be, rather than honour, the end of the political life. But even this appears somewhat incomplete; for possession of virtue seems actually compatible with being asleep, or with lifelong inactivity, and, further, with the greatest sufferings and misfortunes; but a man who was living so no one would call happy, unless he were maintaining a thesis at all costs.
καὶ περὶ μὲν τούτων ἅλις· ἱκανῶς γὰρ καὶ ἐν τοῖς ἐγκυκλίοις εἴρηται περὶ αὐτῶν. τρίτος δ᾽ ἐστὶν ὁ θεωρητικός, ὑπὲρ οὗ (5) τὴν ἐπίσκεψιν ἐν τοῖς ἑπομένοις ποιησόμεθα. But enough of this; for the subject has been sufficiently treated even in the current discussions. Third comes the contemplative life, which we shall consider later.
Ὁ δὲ χρηματιστὴς βίαιός τις ἐστίν, καὶ ὁ πλοῦτος δῆλον ὅτι οὐ τὸ ζητούμενον ἀγαθόν· χρήσιμον γὰρ καὶ ἄλλου χάριν. διὸ μᾶλλον τὰ πρότερον λεχθέντα τέλη τις ἂν ὑπολάβοι· δι᾽ αὑτὰ γὰρ ἀγαπᾶται. φαίνεται δ᾽ οὐδ᾽ ἐκεῖνα· καίτοι πολλοὶ λόγοι (10) πρὸς αὐτὰ καταβέβληνται. ταῦτα μὲν οὖν ἀφείσθω. The life of money-making is one undertaken under compulsion, and wealth is evidently not the good we are seeking; for it is merely useful and for the sake of something else. And so one might rather take the aforenamed objects to be ends; for they are loved for themselves. But it is evident that not even these are ends; yet many arguments have been thrown away in support of them. Let us leave this subject, then.
6. Discussion of the philosophical view that there is an Idea of good.
<<< >>>
Τὸ δὲ καθόλου βέλτιον ἴσως ἐπισκέψασθαι καὶ διαπορῆσαι πῶς λέγεται, καίπερ προσάντους τῆς τοιαύτης ζητήσεως γινομένης διὰ τὸ φίλους ἄνδρας εἰσαγαγεῖν τὰ εἴδη. δόξειε δ᾽ ἂν ἴσως βέλτιον εἶναι καὶ δεῖν ἐπὶ σωτηρίᾳ γε τῆς (15) ἀληθείας καὶ τὰ οἰκεῖα ἀναιρεῖν, ἄλλως τε καὶ φιλοσόφους ὄντας· ἀμφοῖν γὰρ ὄντοιν φίλοιν ὅσιον προτιμᾶν τὴν ἀλήθειαν. We had perhaps better consider the universal good and discuss thoroughly what is meant by it, although such an inquiry is made an uphill one by the fact that the Forms have been introduced by friends of our own. Yet it would perhaps be thought to be better, indeed to be our duty, for the sake of maintaining the truth even to destroy what touches us closely, especially as we are philosophers or lovers of wisdom; for, while both are dear, piety requires us to honour truth above our friends.
Οἱ δὴ κομίσαντες τὴν δόξαν ταύτην οὐκ ἐποίουν ἰδέας ἐν οἷς τὸ πρότερον καὶ ὕστερον ἔλεγον, διόπερ οὐδὲ τῶν ἀριθμῶν ἰδέαν κατεσκεύαζον· τὸ δ᾽ ἀγαθὸν λέγεται καὶ ἐν (20) τῷ τί ἐστι καὶ ἐν τῷ ποιῷ καὶ ἐν τῷ πρός τι, τὸ δὲ καθ᾽ αὑτὸ καὶ ἡ οὐσία πρότερον τῇ φύσει τοῦ πρός τι (παραφυάδι γὰρ τοῦτ᾽ ἔοικε καὶ συμβεβηκότι τοῦ ὄντος)· ὥστ᾽ οὐκ ἂν εἴη κοινή τις ἐπὶ τούτοις ἰδέα. The men who introduced this doctrine did not posit Ideas of classes within which they recognized priority and posteriority (which is the reason why they did not maintain the existence of an Idea embracing all numbers); but the term 'good' is used both in the category of substance and in that of quality and in that of relation, and that which is per se, i.e. substance, is prior in nature to the relative (for the latter is like an off shoot and accident of being); so that there could not be a common Idea set over all these goods.
ἔτι δ᾽ ἐπεὶ τἀγαθὸν ἰσαχῶς λέγεται τῷ ὄντι (καὶ γὰρ ἐν τῷ τί λέγεται, οἷον ὁ θεὸς καὶ (25) ὁ νοῦς, καὶ ἐν τῷ ποιῷ αἱ ἀρεταί, καὶ ἐν τῷ ποσῷ τὸ μέτριον, καὶ ἐν τῷ πρός τι τὸ χρήσιμον, καὶ ἐν χρόνῳ καιρός, καὶ ἐν τόπῳ δίαιτα καὶ ἕτερα τοιαῦτα), δῆλον ὡς οὐκ ἂν εἴη κοινόν τι καθόλου καὶ ἕν· οὐ γὰρ ἂν ἐλέγετ᾽ ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις, ἀλλ᾽ ἐν μιᾷ μόνῃ. Further, since 'good' has as many senses as 'being' (for it is predicated both in the category of substance, as of God and of reason, and in quality, i.e. of the virtues, and in quantity, i.e. of that which is moderate, and in relation, i.e. of the useful, and in time, i.e. of the right opportunity, and in place, i.e. of the right locality and the like), clearly it cannot be something universally present in all cases and single; for then it could not have been predicated in all the categories but in one only.
ἔτι δ᾽ ἐπεὶ τῶν (30) κατὰ μίαν ἰδέαν μία καὶ ἐπιστήμη, καὶ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων ἦν ἂν μία τις ἐπιστήμη· νῦν δ᾽ εἰσὶ πολλαὶ καὶ τῶν ὑπὸ μίαν κατηγορίαν, οἷον καιροῦ, ἐν πολέμῳ μὲν γὰρ στρατηγικὴ ἐν νόσῳ δ᾽ ἰατρική, καὶ τοῦ μετρίου ἐν τροφῇ μὲν ἰατρικὴ ἐν πόνοις δὲ γυμναστική. Further, since of the things answering to one Idea there is one science, there would have been one science of all the goods; but as it is there are many sciences even of the things that fall under one category, e.g. of opportunity, for opportunity in war is studied by strategics and in disease by medicine, and the moderate in food is studied by medicine and in exercise by the science of gymnastics.
ἀπορήσειε δ᾽ ἄν τις τί (35) ποτε καὶ βούλονται λέγειν αὐτοέκαστον, εἴπερ ἔν τε αὐτοανθρώπῳ [1096β] (1) καὶ ἐν ἀνθρώπῳ εἷς καὶ ὁ αὐτὸς λόγος ἐστὶν ὁ τοῦ ἀνθρώπου. ᾗ γὰρ ἄνθρωπος, οὐδὲν διοίσουσιν· εἰ δ᾽ οὕτως, οὐδ᾽ ᾗ ἀγαθόν. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῷ ἀίδιον εἶναι μᾶλλον ἀγαθὸν ἔσται, εἴπερ μηδὲ λευκότερον τὸ πολυχρόνιον τοῦ (5) ἐφημέρου. πιθανώτερον δ᾽ ἐοίκασιν οἱ Πυθαγόρειοι λέγειν περὶ αὐτοῦ, τιθέντες ἐν τῇ τῶν ἀγαθῶν συστοιχίᾳ τὸ ἕν· οἷς δὴ καὶ Σπεύσιππος ἐπακολουθῆσαι δοκεῖ. And one might ask the question, what in the world they mean by 'a thing itself', is (as is the case) in 'man himself' and in a particular man the account of man is one and the same. For in so far as they are man, they will in no respect differ; and if this is so, neither will 'good itself' and particular goods, in so far as they are good. But again it will not be good any the more for being eternal, since that which lasts long is no whiter than that which perishes in a day. The Pythagoreans seem to give a more plausible account of the good, when they place the one in the column of goods; and it is they that Speusippus seems to have followed.
Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων ἄλλος ἔστω λόγος· τοῖς δὲ λεχθεῖσιν ἀμφισβήτησίς τις ὑποφαίνεται διὰ τὸ μὴ περὶ παντὸς ἀγαθοῦ τοὺς λόγους (10) εἰρῆσθαι, λέγεσθαι δὲ καθ᾽ ἓν εἶδος τὰ καθ᾽ αὑτὰ διωκόμενα καὶ ἀγαπώμενα, τὰ δὲ ποιητικὰ τούτων ἢ φυλακτικά πως ἢ τῶν ἐναντίων κωλυτικὰ διὰ ταῦτα λέγεσθαι καὶ τρόπον ἄλλον. δῆλον οὖν ὅτι διττῶς λέγοιτ᾽ ἂν τἀγαθά, καὶ τὰ μὲν καθ᾽ αὑτά, θάτερα δὲ διὰ ταῦτα. But let us discuss these matters elsewhere; an objection to what we have said, however, may be discerned in the fact that the Platonists have not been speaking about all goods, and that the goods that are pursued and loved for themselves are called good by reference to a single Form, while those which tend to produce or to preserve these somehow or to prevent their contraries are called so by reference to these, and in a secondary sense. Clearly, then, goods must be spoken of in two ways, and some must be good in themselves, the others by reason of these.
χωρίσαντες (15) οὖν ἀπὸ τῶν ὠφελίμων τὰ καθ᾽ αὑτὰ σκεψώμεθα εἰ λέγεται κατὰ μίαν ἰδέαν. Let us separate, then, things good in themselves from things useful, and consider whether the former are called good by reference to a single Idea.
καθ᾽ αὑτὰ δὲ ποῖα θείη τις ἄν; ἢ ὅσα καὶ μονούμενα διώκεται, οἷον τὸ φρονεῖν καὶ ὁρᾶν καὶ ἡδοναί τινες καὶ τιμαί; ταῦτα γὰρ εἰ καὶ δι᾽ ἄλλο τι διώκομεν, ὅμως τῶν καθ᾽ αὑτὰ ἀγαθῶν θείη τις ἄν. ἢ οὐδ᾽ (20) ἄλλο οὐδὲν πλὴν τῆς ἰδέας; ὥστε μάταιον ἔσται τὸ εἶδος. εἰ δὲ καὶ ταῦτ᾽ ἐστὶ τῶν καθ᾽ αὑτά, τὸν τἀγαθοῦ λόγον ἐν ἅπασιν αὐτοῖς τὸν αὐτὸν ἐμφαίνεσθαι δεήσει, καθάπερ ἐν χιόνι καὶ ψιμυθίῳ τὸν τῆς λευκότητος. What sort of goods would one call good in themselves? Is it those that are pursued even when isolated from others, such as intelligence, sight, and certain pleasures and honours? Certainly, if we pursue these also for the sake of something else, yet one would place them among things good in themselves. Or is nothing other than the Idea of good good in itself? In that case the Form will be empty. But if the things we have named are also things good in themselves, the account of the good will have to appear as something identical in them all, as that of whiteness is identical in snow and in white lead.
τιμῆς δὲ καὶ φρονήσεως καὶ ἡδονῆς ἕτεροι καὶ διαφέροντες οἱ λόγοι ταύτῃ (25) ᾗ ἀγαθά. οὐκ ἔστιν ἄρα τὸ ἀγαθὸν κοινόν τι κατὰ μίαν ἰδέαν. But of honour, wisdom, and pleasure, just in respect of their goodness, the accounts are distinct and diverse. The good, therefore, is not some common element answering to one Idea.
Ἀλλὰ πῶς δὴ λέγεται; οὐ γὰρ ἔοικε τοῖς γε ἀπὸ τύχης ὁμωνύμοις. ἀλλ᾽ ἆρά γε τῷ ἀφ᾽ ἑνὸς εἶναι ἢ πρὸς ἓν ἅπαντα συντελεῖν, ἢ μᾶλλον κατ᾽ ἀναλογίαν; ὡς γὰρ ἐν σώματι ὄψις, ἐν ψυχῇ νοῦς, καὶ ἄλλο δὴ ἐν ἄλλῳ. (30) ἀλλ᾽ ἴσως ταῦτα μὲν ἀφετέον τὸ νῦν· ἐξακριβοῦν γὰρ ὑπὲρ αὐτῶν ἄλλης ἂν εἴη φιλοσοφίας οἰκειότερον. But what then do we mean by the good? It is surely not like the things that only chance to have the same name. Are goods one, then, by being derived from one good or by all contributing to one good, or are they rather one by analogy? Certainly as sight is in the body, so is reason in the soul, and so on in other cases. But perhaps these subjects had better be dismissed for the present; for perfect precision about them would be more appropriate to another branch of philosophy.
ὁμοίως δὲ καὶ περὶ τῆς ἰδέας· εἰ γὰρ καὶ ἔστιν ἕν τι τὸ κοινῇ κατηγορούμενον ἀγαθὸν ἢ χωριστὸν αὐτό τι καθ᾽ αὑτό, δῆλον ὡς οὐκ ἂν εἴη πρακτὸν οὐδὲ κτητὸν ἀνθρώπῳ· νῦν δὲ τοιοῦτόν τι (35) ζητεῖται. And similarly with regard to the Idea; even if there is some one good which is universally predicable of goods or is capable of separate and independent existence, clearly it could not be achieved or attained by man; but we are now seeking something attainable.
τάχα δέ τῳ δόξειεν ἂν βέλτιον εἶναι γνωρίζειν αὐτὸ [1097α] (1) πρὸς τὰ κτητὰ καὶ πρακτὰ τῶν ἀγαθῶν· οἷον γὰρ παράδειγμα τοῦτ᾽ ἔχοντες μᾶλλον εἰσόμεθα καὶ τὰ ἡμῖν ἀγαθά, κἂν εἰδῶμεν, ἐπιτευξόμεθα αὐτῶν. Perhaps, however, some one might think it worth while to recognize this with a view to the goods that are attainable and achievable; for having this as a sort of pattern we shall know better the goods that are good for us, and if we know them shall attain them.
πιθανότητα μὲν οὖν τινα ἔχει ὁ λόγος, ἔοικε δὲ ταῖς ἐπιστήμαις διαφωνεῖν· (5) πᾶσαι γὰρ ἀγαθοῦ τινὸς ἐφιέμεναι καὶ τὸ ἐνδεὲς ἐπιζητοῦσαι παραλείπουσι τὴν γνῶσιν αὐτοῦ. καίτοι βοήθημα τηλικοῦτον τοὺς τεχνίτας ἅπαντας ἀγνοεῖν καὶ μηδ᾽ ἐπιζητεῖν οὐκ εὔλογον. ἄπορον δὲ καὶ τί ὠφεληθήσεται ὑφάντης ἢ τέκτων πρὸς τὴν αὑτοῦ τέχνην εἰδὼς τὸ αὐτὸ τοῦτο ἀγαθόν, (10) ἢ πῶς ἰατρικώτερος ἢ στρατηγικώτερος ἔσται ὁ τὴν ἰδέαν αὐτὴν τεθεαμένος. φαίνεται μὲν γὰρ οὐδὲ τὴν ὑγίειαν οὕτως ἐπισκοπεῖν ὁ ἰατρός, ἀλλὰ τὴν ἀνθρώπου, μᾶλλον δ᾽ ἴσως τὴν τοῦδε· καθ᾽ ἕκαστον γὰρ ἰατρεύει. καὶ περὶ μὲν τούτων ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω. This argument has some plausibility, but seems to clash with the procedure of the sciences; for all of these, though they aim at some good and seek to supply the deficiency of it, leave on one side the knowledge of the good. Yet that all the exponents of the arts should be ignorant of, and should not even seek, so great an aid is not probable. It is hard, too, to see how a weaver or a carpenter will be benefited in regard to his own craft by knowing this 'good itself', or how the man who has viewed the Idea itself will be a better doctor or general thereby. For a doctor seems not even to study health in this way, but the health of man, or perhaps rather the health of a particular man; it is individuals that he is healing. But enough of these topics.
7. The good must be something final and self-sufficient. Definition of happiness reached by considering the characteristic function of man.
<<< >>>
(15) Πάλιν δ᾽ ἐπανέλθωμεν ἐπὶ τὸ ζητούμενον ἀγαθόν, τί ποτ᾽ ἂν εἴη. φαίνεται μὲν γὰρ ἄλλο ἐν ἄλλῃ πράξει καὶ τέχνῃ· ἄλλο γὰρ ἐν ἰατρικῇ καὶ στρατηγικῇ καὶ ταῖς λοιπαῖς ὁμοίως. τί οὖν ἑκάστης τἀγαθόν; ἢ οὗ χάριν τὰ λοιπὰ πράττεται; τοῦτο δ᾽ ἐν ἰατρικῇ μὲν ὑγίεια, ἐν στρατηγικῇ (20) δὲ νίκη, ἐν οἰκοδομικῇ δ᾽ οἰκία, ἐν ἄλλῳ δ᾽ ἄλλο, ἐν ἁπάσῃ δὲ πράξει καὶ προαιρέσει τὸ τέλος· τούτου γὰρ ἕνεκα τὰ λοιπὰ πράττουσι πάντες. Let us again return to the good we are seeking, and ask what it can be. It seems different in different actions and arts; it is different in medicine, in strategy, and in the other arts likewise. What then is the good of each? Surely that for whose sake everything else is done. In medicine this is health, in strategy victory, in architecture a house, in any other sphere something else, and in every action and pursuit the end; for it is for the sake of this that all men do whatever else they do.
ὥστ᾽ εἴ τι τῶν πρακτῶν ἁπάντων ἐστὶ τέλος, τοῦτ᾽ ἂν εἴη τὸ πρακτὸν ἀγαθόν, εἰ δὲ πλείω, ταῦτα. Therefore, if there is an end for all that we do, this will be the good achievable by action, and if there are more than one, these will be the goods achievable by action.
Μεταβαίνων δὴ ὁ λόγος εἰς ταὐτὸν ἀφῖκται· τοῦτο (25) δ᾽ ἔτι μᾶλλον διασαφῆσαι πειρατέον. ἐπεὶ δὲ πλείω φαίνεται τὰ τέλη, τούτων δ᾽ αἱρούμεθά τινα δι᾽ ἕτερον, οἷον πλοῦτον αὐλοὺς καὶ ὅλως τὰ ὄργανα, δῆλον ὡς οὐκ ἔστι πάντα τέλεια· τὸ δ᾽ ἄριστον τέλειόν τι φαίνεται. So the argument has by a different course reached the same point; but we must try to state this even more clearly. Since there are evidently more than one end, and we choose some of these (e.g. wealth, flutes, and in general instruments) for the sake of something else, clearly not all ends are final ends; but the chief good is evidently something final.
ὥστ᾽ εἰ μέν ἐστιν ἕν τι μόνον τέλειον, τοῦτ᾽ ἂν εἴη τὸ ζητούμενον, (30) εἰ δὲ πλείω, τὸ τελειότατον τούτων. Therefore, if there is only one final end, this will be what we are seeking, and if there are more than one, the most final of these will be what we are seeking.
τελειότερον δὲ λέγομεν τὸ καθ᾽ αὑτὸ διωκτὸν τοῦ δι᾽ ἕτερον καὶ τὸ μηδέποτε δι᾽ ἄλλο αἱρετὸν τῶν <καὶ> καθ᾽ αὑτὰ καὶ δι᾽ αὐτὸ αἱρετῶν, καὶ ἁπλῶς δὴ τέλειον τὸ καθ᾽ αὑτὸ αἱρετὸν ἀεὶ καὶ μηδέποτε δι᾽ ἄλλο. τοιοῦτον δ᾽ ἡ εὐδαιμονία μάλιστ᾽ εἶναι δοκεῖ· Now we call that which is in itself worthy of pursuit more final than that which is worthy of pursuit for the sake of something else, and that which is never desirable for the sake of something else more final than the things that are desirable both in themselves and for the sake of that other thing, and therefore we call final without qualification that which is always desirable in itself and never for the sake of something else.
[1097β] (1) Ταύτην γὰρ αἱρούμεθα ἀεὶ δι᾽ αὐτὴν καὶ οὐδέποτε δι᾽ ἄλλο, τιμὴν δὲ καὶ ἡδονὴν καὶ νοῦν καὶ πᾶσαν ἀρετὴν αἱρούμεθα μὲν καὶ δι᾽ αὐτά (μηθενὸς γὰρ ἀποβαίνοντος ἑλοίμεθ᾽ ἂν ἕκαστον αὐτῶν), αἱρούμεθα δὲ καὶ τῆς εὐδαιμονίας χάριν, (5) διὰ τούτων ὑπολαμβάνοντες εὐδαιμονήσειν. τὴν δ᾽ εὐδαιμονίαν οὐδεὶς αἱρεῖται τούτων χάριν, οὐδ᾽ ὅλως δι᾽ ἄλλο. Now such a thing happiness, above all else, is held to be; for this we choose always for self and never for the sake of something else, but honour, pleasure, reason, and every virtue we choose indeed for themselves (for if nothing resulted from them we should still choose each of them), but we choose them also for the sake of happiness, judging that by means of them we shall be happy. Happiness, on the other hand, no one chooses for the sake of these, nor, in general, for anything other than itself.
φαίνεται δὲ καὶ ἐκ τῆς αὐταρκείας τὸ αὐτὸ συμβαίνειν· τὸ γὰρ τέλειον ἀγαθὸν αὔταρκες εἶναι δοκεῖ. τὸ δ᾽ αὔταρκες λέγομεν οὐκ αὐτῷ μόνῳ, τῷ ζῶντι βίον μονώτην, ἀλλὰ καὶ γονεῦσι (10) καὶ τέκνοις καὶ γυναικὶ καὶ ὅλως τοῖς φίλοις καὶ πολίταις, ἐπειδὴ φύσει πολιτικὸν ὁ ἄνθρωπος. From the point of view of self-sufficiency the same result seems to follow; for the final good is thought to be self-sufficient. Now by self-sufficient we do not mean that which is sufficient for a man by himself, for one who lives a solitary life, but also for parents, children, wife, and in general for his friends and fellow citizens, since man is born for citizenship.
τούτων δὲ ληπτέος ὅρος τις· ἐπεκτείνοντι γὰρ ἐπὶ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς ἀπογόνους καὶ τῶν φίλων τοὺς φίλους εἰς ἄπειρον πρόεισιν. But some limit must be set to this; for if we extend our requirement to ancestors and descendants and friends' friends we are in for an infinite series.
ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰσαῦθις ἐπισκεπτέον· τὸ δ᾽ αὔταρκες τίθεμεν ὃ μονούμενον (15) αἱρετὸν ποιεῖ τὸν βίον καὶ μηδενὸς ἐνδεᾶ· τοιοῦτον δὲ τὴν εὐδαιμονίαν οἰόμεθα εἶναι· ἔτι δὲ πάντων αἱρετωτάτην μὴ συναριθμουμένην--συναριθμουμένην δὲ δῆλον ὡς αἱρετωτέραν μετὰ τοῦ ἐλαχίστου τῶν ἀγαθῶν· ὑπεροχὴ γὰρ ἀγαθῶν γίνεται τὸ προστιθέμενον, ἀγαθῶν δὲ τὸ μεῖζον αἱρετώτερον ἀεί. (20) τέλειον δή τι φαίνεται καὶ αὔταρκες ἡ εὐδαιμονία, τῶν πρακτῶν οὖσα τέλος. Let us examine this question, however, on another occasion; the self-sufficient we now define as that which when isolated makes life desirable and lacking in nothing; and such we think happiness to be; and further we think it most desirable of all things, without being counted as one good thing among others- if it were so counted it would clearly be made more desirable by the addition of even the least of goods; for that which is added becomes an excess of goods, and of goods the greater is always more desirable. Happiness, then, is something final and self-sufficient, and is the end of action.
Ἀλλ᾽ ἴσως τὴν μὲν εὐδαιμονίαν τὸ ἄριστον λέγειν ὁμολογούμενόν τι φαίνεται, ποθεῖται δ᾽ ἐναργέστερον τί ἐστιν ἔτι λεχθῆναι. τάχα δὴ γένοιτ᾽ ἂν τοῦτ᾽, εἰ ληφθείη τὸ ἔργον (25) τοῦ ἀνθρώπου. ὥσπερ γὰρ αὐλητῇ καὶ ἀγαλματοποιῷ καὶ παντὶ τεχνίτῃ, καὶ ὅλως ὧν ἔστιν ἔργον τι καὶ πρᾶξις, ἐν τῷ ἔργῳ δοκεῖ τἀγαθὸν εἶναι καὶ τὸ εὖ, οὕτω δόξειεν ἂν καὶ ἀνθρώπῳ, εἴπερ ἔστι τι ἔργον αὐτοῦ. Presumably, however, to say that happiness is the chief good seems a platitude, and a clearer account of what it is still desired. This might perhaps be given, if we could first ascertain the function of man. For just as for a flute-player, a sculptor, or an artist, and, in general, for all things that have a function or activity, the good and the 'well' is thought to reside in the function, so would it seem to be for man, if he has a function.
πότερον οὖν τέκτονος μὲν καὶ σκυτέως ἔστιν ἔργα τινὰ καὶ πράξεις, ἀνθρώπου δ᾽ (30) οὐδέν ἐστιν, ἀλλ᾽ ἀργὸν πέφυκεν; ἢ καθάπερ ὀφθαλμοῦ καὶ χειρὸς καὶ ποδὸς καὶ ὅλως ἑκάστου τῶν μορίων φαίνεταί τι ἔργον, οὕτω καὶ ἀνθρώπου παρὰ πάντα ταῦτα θείη τις ἂν ἔργον τι; τί οὖν δὴ τοῦτ᾽ ἂν εἴη ποτέ; τὸ μὲν γὰρ ζῆν κοινὸν εἶναι φαίνεται καὶ τοῖς φυτοῖς, ζητεῖται δὲ τὸ ἴδιον. Have the carpenter, then, and the tanner certain functions or activities, and has man none? Is he born without a function? Or as eye, hand, foot, and in general each of the parts evidently has a function, may one lay it down that man similarly has a function apart from all these? What then can this be? Life seems to be common even to plants, but we are seeking what is peculiar to man.
[1098α] (1) ἀφοριστέον ἄρα τήν τε θρεπτικὴν καὶ τὴν αὐξητικὴν ζωήν. ἑπομένη δὲ αἰσθητική τις ἂν εἴη, φαίνεται δὲ καὶ αὐτὴ κοινὴ καὶ ἵππῳ καὶ βοῒ καὶ παντὶ ζῴῳ. λείπεται δὴ πρακτική τις τοῦ λόγον ἔχοντος· τούτου δὲ τὸ μὲν ὡς ἐπιπειθὲς λόγῳ, τὸ δ᾽ ὡς (5) ἔχον καὶ διανοούμενον. διττῶς δὲ καὶ ταύτης λεγομένης τὴν κατ᾽ ἐνέργειαν θετέον· κυριώτερον γὰρ αὕτη δοκεῖ λέγεσθαι. Let us exclude, therefore, the life of nutrition and growth. Next there would be a life of perception, but it also seems to be common even to the horse, the ox, and every animal. There remains, then, an active life of the element that has a rational principle; of this, one part has such a principle in the sense of being obedient to one, the other in the sense of possessing one and exercising thought. And, as 'life of the rational element' also has two meanings, we must state that life in the sense of activity is what we mean; for this seems to be the more proper sense of the term.
εἰ δ᾽ ἐστὶν ἔργον ἀνθρώπου ψυχῆς ἐνέργεια κατὰ λόγον ἢ μὴ ἄνευ λόγου, τὸ δ᾽ αὐτό φαμεν ἔργον εἶναι τῷ γένει τοῦδε καὶ τοῦδε σπουδαίου, ὥσπερ κιθαριστοῦ καὶ σπουδαίου (10) κιθαριστοῦ, καὶ ἁπλῶς δὴ τοῦτ᾽ ἐπὶ πάντων, προστιθεμένης τῆς κατὰ τὴν ἀρετὴν ὑπεροχῆς πρὸς τὸ ἔργον· κιθαριστοῦ μὲν γὰρ κιθαρίζειν, σπουδαίου δὲ τὸ εὖ· εἰ δ᾽ οὕτως, [ἀνθρώπου δὲ τίθεμεν ἔργον ζωήν τινα, ταύτην δὲ ψυχῆς ἐνέργειαν καὶ πράξεις μετὰ λόγου, σπουδαίου δ᾽ ἀνδρὸς εὖ ταῦτα καὶ (15) καλῶς, ἕκαστον δ᾽ εὖ κατὰ τὴν οἰκείαν ἀρετὴν ἀποτελεῖται· εἰ δ᾽ οὕτω,] τὸ ἀνθρώπινον ἀγαθὸν ψυχῆς ἐνέργεια γίνεται κατ᾽ ἀρετήν, εἰ δὲ πλείους αἱ ἀρεταί, κατὰ τὴν ἀρίστην καὶ τελειοτάτην. Now if the function of man is an activity of soul which follows or implies a rational principle, and if we say 'so-and-so-and 'a good so-and-so' have a function which is the same in kind, e.g. a lyre, and a good lyre-player, and so without qualification in all cases, eminence in respect of goodness being idded to the name of the function (for the function of a lyre-player is to play the lyre, and that of a good lyre-player is to do so well): if this is the case, and we state the function of man to be a certain kind of life, and this to be an activity or actions of the soul implying a rational principle, and the function of a good man to be the good and noble performance of these, and if any action is well performed when it is performed in accordance with the appropriate excellence: if this is the case, human good turns out to be activity of soul in accordance with virtue, and if there are more than one virtue, in accordance with the best and most complete.
Ἔτι δ᾽ ἐν βίῳ τελείῳ. μία γὰρ χελιδὼν ἔαρ οὐ ποιεῖ, οὐδὲ μία ἡμέρα· οὕτω δὲ οὐδὲ μακάριον καὶ εὐδαίμονα (20) μία ἡμέρα οὐδ᾽ ὀλίγος χρόνος. But we must add 'in a complete life.' For one swallow does not make a summer, nor does one day; and so too one day, or a short time, does not make a man blessed and happy.
Περιγεγράφθω μὲν οὖν τἀγαθὸν ταύτῃ· δεῖ γὰρ ἴσως ὑποτυπῶσαι πρῶτον, εἶθ᾽ ὕστερον ἀναγράψαι. δόξειε δ᾽ ἂν παντὸς εἶναι προαγαγεῖν καὶ διαρθρῶσαι τὰ καλῶς ἔχοντα τῇ περιγραφῇ, καὶ ὁ χρόνος τῶν τοιούτων εὑρετὴς ἢ συνεργὸς ἀγαθὸς εἶναι· ὅθεν καὶ τῶν τεχνῶν (25) γεγόνασιν αἱ ἐπιδόσεις· παντὸς γὰρ προσθεῖναι τὸ ἐλλεῖπον. Let this serve as an outline of the good; for we must presumably first sketch it roughly, and then later fill in the details. But it would seem that any one is capable of carrying on and articulating what has once been well outlined, and that time is a good discoverer or partner in such a work; to which facts the advances of the arts are due; for any one can add what is lacking.
μεμνῆσθαι δὲ καὶ τῶν προειρημένων χρή, καὶ τὴν ἀκρίβειαν μὴ ὁμοίως ἐν ἅπασιν ἐπιζητεῖν, ἀλλ᾽ ἐν ἑκάστοις κατὰ τὴν ὑποκειμένην ὕλην καὶ ἐπὶ τοσοῦτον ἐφ᾽ ὅσον οἰκεῖον τῇ μεθόδῳ. καὶ γὰρ τέκτων καὶ γεωμέτρης διαφερόντως (30) ἐπιζητοῦσι τὴν ὀρθήν· ὃ μὲν γὰρ ἐφ᾽ ὅσον χρησίμη πρὸς τὸ ἔργον, ὃ δὲ τί ἐστιν ἢ ποῖόν τι· θεατὴς γὰρ τἀληθοῦς. τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ποιητέον, ὅπως μὴ τὰ πάρεργα τῶν ἔργων πλείω γίνηται. And we must also remember what has been said before, and not look for precision in all things alike, but in each class of things such precision as accords with the subject-matter, and so much as is appropriate to the inquiry. For a carpenter and a geometer investigate the right angle in different ways; the former does so in so far as the right angle is useful for his work, while the latter inquires what it is or what sort of thing it is; for he is a spectator of the truth. We must act in the same way, then, in all other matters as well, that our main task may not be subordinated to minor questions.
[1098β] (1) οὐκ ἀπαιτητέον δ᾽ οὐδὲ τὴν αἰτίαν ἐν ἅπασιν ὁμοίως, ἀλλ᾽ ἱκανὸν ἔν τισι τὸ ὅτι δειχθῆναι καλῶς, οἷον καὶ περὶ τὰς ἀρχάς· τὸ δ᾽ ὅτι πρῶτον καὶ ἀρχή. τῶν ἀρχῶν δ᾽ αἳ μὲν ἐπαγωγῇ θεωροῦνται, αἳ δ᾽ αἰσθήσει, αἳ δ᾽ ἐθισμῷ τινί, καὶ ἄλλαι δ᾽ ἄλλως. μετιέναι (5) δὲ πειρατέον ἑκάστας ᾗ πεφύκασιν, καὶ σπουδαστέον ὅπως διορισθῶσι καλῶς· μεγάλην γὰρ ἔχουσι ῥοπὴν πρὸς τὰ ἑπόμενα. δοκεῖ γὰρ πλεῖον ἢ ἥμισυ τοῦ παντὸς εἶναι ἡ ἀρχή, καὶ πολλὰ συμφανῆ γίνεσθαι δι᾽ αὐτῆς τῶν ζητουμένων. Nor must we demand the cause in all matters alike; it is enough in some cases that the fact be well established, as in the case of the first principles; the fact is the primary thing or first principle. Now of first principles we see some by induction, some by perception, some by a certain habituation, and others too in other ways. But each set of principles we must try to investigate in the natural way, and we must take pains to state them definitely, since they have a great influence on what follows. For the beginning is thought to be more than half of the whole, and many of the questions we ask are cleared up by it.

H προσευχή που κρύβεται πίσω απο το Ελληνικό αλφάβητο


"ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ.
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ (ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)"
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
(ΑΛ= ο νοητός ήλιος, ΕΛ=ο ορατός ήλιος, ο ερχόμενος)
Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη!
κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στη λάσπη που ψήνεται.
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν
πάνω στην παλλόμενη γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα,
που είναι το μικρό,
και κινδυνέψει να χαθεί το καταστάλλαγμα του πυρός
μέσα στην αναβράζουσα λάσπη
κι ας αναπτυχθεί η ψυχή
που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
Αλ= ο νοητός Ήλιος
φα-ος=το φως
βη=προστακτική του ρήματος βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι)
τα=εις τη (δοτική του δωρικού τύπου "τη")
γα=γη
άμα=συγχρόνως
Ελ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
εψ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ιλων= ιλύς (ουσιαστικό)= λάσπη, πηλός
στη= προστακτική του ρήματος ίστημι=στέκομαι
ίγμα= καταστάλλαγμα, απόσταγμα
ζη=προστακτική του ρήματος ζω
η=προστακτική του ρήματος ειμί, είμαι
θη=προστακτική του ρήματος θέτω
ιώτα= τα Ιώγα, τα Εγώ
παλάν=ρήμα πάλλω=δονούμαι, περιστρέφομαι, επίθετο Παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (παράβαλε:Παλλάδα Αθηνά)
δα=άλλος τύπος της Γα, Γης (παράβαλε:Δομήτηρ>Δημήτηρ>Δήμητρα=Μητέρα Γη
νυξ=η νύχτα
ο (αναφορικό)= το οποίο, που
φυ (οι) = ευκτική του ρήματος φύω=φυτρώνω, αναπτύσσομαι

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Μάθημα και το Σαββατοκύριακο, αργίες και διακοπές και μείωση εκδρομών για να αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες


Μαθήματα το Σαββατοκύριακο για να αναπληρωθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες, προανήγγειλε η Ά. Διαμαντοπούλου. Αυξάνονται οι καταλήψεις σε όλη τη χώρα




"Φρένο" στις καταλήψεις που εξαπλώνονται καθημερινά σε γυμνάσια και λύκεια, καθώς και στις φθορές που προκαλούν εξωσχολικοί στα υπό κατάληψη σχολεία -ακόμη και με την επέμβαση των αρμόδιων εισαγγελικών και αστυνομικών αρχών- επιχειρεί να βάλει το υπουργείο Παιδείας.

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής έκτακτης σύσκεψης που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, στην οποία συμμετείχαν η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και άλλοι υπουργοί, συζητήθηκαν το θέμα των καταλήψεων στις σχολικές μονάδες, ο τρόπος αναπλήρωσης των χαμένων διδακτικών ωρών, αλλά και οι βανδαλισμοί που έχουν παρατηρηθεί σε ορισμένα σχολεία από εξωσχολικά στοιχεία.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν σχολεία στην Κομοτηνή και την Ελασσόνα, όπου παρά το γεγονός ότι εξωσχολικοί προκάλεσαν υλικές ζημιές ύψους 100.000 ευρώ, δεν παρενέβησαν οι εισαγγελικές αρχές. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση ζητεί από τις αρμόδιες αρχές να επεμβαίνουν στις περιπτώσεις που συντελούνται αξιόποινες πράξεις και καταστρέφεται δημόσια περιουσία.
Στη χθεσινή σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό τέθηκε και το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα, ώστε να μπορέσει να προσληφθεί φέτος ο αναγκαίος αριθμός συμβασιούχων σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, διότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν τα Ιδρύματα.
Οσον αφορά στα σχολεία, σήμερα το υπουργείο Παιδείας θα στείλει εγκύκλιο στην οποία θα προβλέπονται οι τρόποι αναπλήρωσης των μαθημάτων, που θα περιλαμβάνουν περικοπές εκδρομών και μαθήματα τα Σάββατα, τις αργίες και στις διακοπές των Χριστουγέννων.
Με δεδομένο ότι χθες ήταν σε κατάληψη περισσότερα από 500 γυμνάσια και λύκεια της χώρας, η κυβέρνηση φοβάται "ντόμινο" καταλήψεων.
Κινητοποιήσεις
Οι φοιτητές ψηφίζουν εξεταστική Σχετικά με τους μαθητές, δεν υπάρχει σαφές χρονοδιάγραμμα για τις κινητοποιήσεις, καθώς το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας με ανακοινώσεις του καλεί κατά διαστήματα τους μαθητές σε κλεισίματα δρόμων, πορείες και γενικές συνελεύσεις.
Μέχρι χθες, περίπου 200 σχολικές μονάδες παρέμεναν κλειστές στην Αθήνα. Στην επαρχία, τα υπό κατάληψη σχολεία φτάνουν τα 300.
Χθες, εξάλλου, περίπου 500 μαθητές από σχολεία των βορείων προαστίων συγκεντρώθηκαν στο υπουργείο Παιδείας στο Μαρούσι και διαμαρτυρήθηκαν φωνάζοντας συνθήματα για τις ελλείψεις σε βιβλία. Εν τω μεταξύ, συνάντηση με το προεδρείο της ΟΛΜΕ είχε χθες ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης, ο οποίος εμφανίστηκε κατηγορηματικά αντίθετος στο ενδεχόμενο εργασιακής εφεδρείας για τους εκπαιδευτικούς, αλλά και στην περαιτέρω μείωση της αμοιβής των εκπαιδευτικών.
Για το θέμα των καταλήψεων σε ΑΕΙ και σχολεία ανέφερε πως "ο αγώνας πρέπει να γίνεται και για την αλλαγή ρυθμίσεων σε επίπεδο νόμου και για τη βελτίωση της λειτουργίας των σχολείων, αλλά και για την ύπαρξη ρυθμίσεων που υπηρετούν την Παιδεία. Η Δημοκρατική Αριστερά, όμως, θέλει πανεπιστήμια, γυμνάσια και λύκεια ανοιχτά".