Θέλεις να φύγεις. αλλά δεν μπορείς. Τι κάνεις; Εγώ προσωπικά προσπαθώ να βρω έναν τρόπο. Έλα όμως που είναι τόσο πολύ δύσκολο, που στο τέλος τρελαίνεσαι κάπως.
Και είναι στιγμές ρε παιδί μου που τα υπαρξιακά σου προβλήματα είναι στην ακμή τους και εσύ, έχεις που έχεις προβλήματα, καβατζώνεσα άλλο ένα. Αναρωτιέσαι ποιος είσαι, ποιος σε αγαπάει, ποιος σε συμπαθεί, ποιος δεν σε χωνεύει, γιατί δεν σε χωνεύει. Ε να αναρωτιέσαι και για το πότε θα φύγεις αλλού; Πφ κουραστικό ρε αδελφέ.
Αλλά, με όλα αυτά αντικρούεται η άποψή σου ότι ''Τι στο διάολο. Δεν έχω πειράξει κανέναν, Γιατί δεν με συμπαθούν;'' Μπορεί να είναι η διαφορετικότητά σου. Ή μπορεί να έχεις δώσει δικαίωμα. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: η αλήθεια φανερώνεται πάντα στο τέλος. Είτε επιθυμητή, είτε... για τον π***
Όχι τίποτε άλλο, αλλά και το facebook δεν σε βοηθάει να καταλάβεις ποιος είναι μαζί σου. Ξέρετε, του τύπου ''ψυχούλα μου, καρδουλίτσα μου, <3 <3, κλούκλε/κουκλάρα μου, μανάρι μου, σε αγαπάω ρε'' Ώχ παναία μου. Το κακό εδώ είναι ένα: να ξεράσω από το πρώτο σχόλιο ή να περιμένω τα χειρότερα; Κι όμως, αυτοί που σε γλύφουν τόσο πολύ, μπορεί να είναι αυτοί που θέλουν να σε δουν καταρρακωμένο. Άλλοι πάλι, είναι πιο άμεσοι τύποι. Ούτε σχόλιο, ούτε likes, ούτε τίποτα. Γιατί; Γιατί δεν σε συμπαθεί ρε φίλε, τι το ψάχνεις.
Από την άλλη μεριά βέβαια υπάρχουν αυτοί που δεν δίνουν ούτε δεκάρα για το τι συμβαίνει στον κόσμο του facebook (τους οποίους και παραδέχομαι). Σε συμπαθούν, χαίρονται με την παρέα σου. Απλά δεν είναι υποχρεωμένοι να απαντούν σε κάθε κατάσταση που ανεβάζεις. So simple!
Για να πιάσουμε τώρα τα status και τα άτομα που ανεβάζουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή. Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν (για να μην το πω κάπως διαφορετικά και προκαλέσω). Καταστάσεις τύπου ''Τον/την αγαπώ, γιατί με πλήγωσες, έδωσα τα πάντα σε' σένα, κλαίω για σένα''
Τράτζικ. Ποιος νοιάστηκε για το αμόρε του καθενός ορέ παλικάρι μου; Ναι, έχω γράψει τέτοια κατάσταση και κάθε φορά που το σκέφτομαι, εύχομαι να είχε πάθει κράμπα το χέρι μου. Ξέρετε γιατί; Γιατί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από το να το συζητάς με κάποιον. Ο Σωκράτης δεν ήταν βλάκας που υποστήριζε το διάλογο ανάμεσα στους ανθρώπους. Βέβαια θα μου πείτε ότι είναι η εφηβεία που σε κάνει να συμπεριφέρεσαι έτσι. Ναι, σε αυτό το κομμάτι θα συμφωνήσω απόλυτα. Οι περισσότερες ψυχικές, σωματικές και πνευματικές αλλαγές συμβαίνουν σε αυτήν την ηλικία. Αλλά όταν βλέπεις κοτζάμ γαϊδούρια 25+ χρονών...
E κάτσε, είπαμε ρε φίλε. Αυτό δεν είναι εφηβεία. Αυτό είναι μετεξέλιξη της ανωμαλίας.
Ε τώρα δεν θέλετε να πιάσουμε και το θέμα ''Παγκόσμιος διαγωνισμός Λαϊκισμών: Ο νικητής με τα περισσότερα likes στην φωτογραφία του, κερδίζει... από τα τρία το καλύτερο'' Μου τυχαίνει πάμπολλες φορές κάποιος, κυρίως κορίτσια το κάνουν αυτό (χωρίς παρεξήγηση), να μου πατάει τόσα πολλά
likes, που πολλές φορές αναρωτιέμαι ''τι στο καλό, μέλι έχω;'' Αλλά ο σκοπός τους είναι να ανταποδίδω την πράξη. Μα φυσικά! Πώς θα μπει αυτή στην τάξη αν η ''φωτό'' που ανέβασε εχθές στις 10 το βράδυ, δεν έχει μαζέψει πάνω από 50 likes. Ε και μετά από μία εβδομάδα, απαιτείται να έχει πάνω από 200.
God, αλί και τρισαλί μου, τι ακούν τα αφτιά μου.
However, θα κλείσω εδώ. Άλλωστε γράφω με διαφορετικό πληκτρολόγιο απ’ ότι συνήθιζα και πατάω άλλ' αντ' άλλων. Να περνάτε καλά και ευχαριστώ για το χρόνο σας. Και να θυμάστε ότι το facebook δεν σημαίνει τίποτα. Η ζωή είναι αυτή που μετράει. Να δώσω κι εγώ το μήνυμά μου σαν συγγραφέας (μη χέσω).
Λοιπόν, auf Wiedersehen (από' δω και πέρα θα χαιρετώ και σε άλλη γλώσσα την κάθε φορά)
