Tώρα που χιονίζει...

Ήρθε για τα καλά ο φίλος μας ο Χειμώνας. Χιονίζει, χιονίζει, χιονίζει και.... α ναι, χιονίζει. Οι θερμοκρασίες έχουν πάρει αρνητικές τιμές εδώ και εβδομάδες σε πολλές περιοχές της χώρας μας και όχι μόνο. Ξέρετε… τα παιδιά τρέχουν, παίζουν χιονοπόλεμο μπλα μπλα μπλα... Τα σχολεία κλείνουν και η Διαμαντοπούλου, και η κάθε Διαμαντοπούλου, τσιρίζει γιατί χάνονται μαθήματα. Μωρή... έλα εσύ να κάνεις μάθημα σε τέτοιο καιρό. Και αν ακούσω ότι θα γίνουν μαθήματα εν ώρα διακοπών του Πάσχα, θα βάλω την απόφαση εκεί που ξέρεις πολύ καλά.

Κι όπως πολλοί, μάλλον, ακούσατε, θα αρχίσουν να μοιράζουν δωρεάν συσσίτια στα παιδιά των σχολείων. Ακούς φίλε αναγνώστη; Ακούω να λες. Κοίτα που φτάσαμε. Δηλαδή, σκέφτομαι μερικές φορές, μας αξίζει κάτι τέτοιο; Γιατί εντάξει, κάναμε ότι κάναμε, αλλά δεν μας αξίζει τέτοια κατάντια.

Και για να συνεχίσω με το θέμα, με το οποίο άρχισα. Χιονίζει, όλοι χαίρονται. Όμως πριν χαρείς για τον εαυτό σας, σκέψου τι συμβαίνει στους δρόμους των πόλεών σας. Αν βγείτε έξω για μία ''χαρούμενη'' βόλτα στους δρόμους την Αθήνας και Θεσσαλονίκης, κυρίως, θα σπαράξει η καρδιά σας. Άνθρωποι προσπαθούν να ζεσταθούν με χαρτόκουτα ή μπαλωμένα ρούχα. Πολλές φορές, άνθρωπος και ζώο ενώνουν τις δυνάμεις τους, αγκαλιασμένοι, ώστε να μπορούν να κρατηθούν όσο το περισσότερο ζεστοί. Μερικοί τους κοιτάζουν, τους λυπούνται και φεύγουν. Τέτοια είναι η ανθρωπιά που μας έχει απομείνει, το ξέρετε αυτό;

Κάποιοι άλλοι βέβαια ευχαριστούν το θεό τους που δεν βρίσκονται σε αυτή τη θέση. Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση των αστέγων; Ακόμα κι αν μπορούσατε, ούτε στο παραμικρό δεν θα καταλαβαίνατε τη ζωή τους. Δεν υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα από το να σε βλέπουν οι άλλοι, να σε λυπούνται και το χειρότερο, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό. Να κάθεσαι κάτω και να κοιτάς τους άλλους να χαίρονται με το χιόνι και να αναρωτιέσαι ''γιατί κάποιοι να χαίρονται, ενώ εγώ να προσπαθώ να επιζήσω''

Κατά την άποψή μου; Αυτοί είναι άξιοι χαράς. Αυτοί είναι η προσωποποίηση της ανθρώπινης δύναμης για επιβίωση. Και όσον αφορά τα ζώα που βλέπουμε να τριγυρνούν και να ψάχνουν στα σκουπίδια, ένα θα σας πω: εγώ αυτά αγαπώ περισσότερο από τους ανθρώπους. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τα ζώα, αν θα σου κάνουν κακό, θα το κάνουν από ένστικτο και όχι από τη θέλησή τους.

Να ξεκαθαρίσω κάτι όμως. Εγώ δεν είμαι άγιος και δεν μπορώ να κρίνω τους άλλους. Αν θα βρισκόμουν στη θέση αυτών που έβλεπαν τους αστέγους στο δρόμο, δεν ξέρω τι θα έκανα. Δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι πολύ καλός στα λόγια, αλλά φοβάται την πράξη. Αυτή είναι μια από τις πολλές αδυναμίες του.

Αυτά λοιπόν. Ελπίζω να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Γιατί, το μικρότερο δώρο για εμάς, είναι το μεγαλύτερο γι' αυτούς. Γειά σας.